Allemaal stukjes diabetes – Sanne

“Wat zou je doen als je morgen zou horen dat je geen diabetes meer had?” Deze vraag kwam ooit voorbij op de Facebookpagina “Jongvolwassen en diabetes”.

Er kwamen tal van reacties, de meeste hadden te maken met eten, maar ook antwoorden als het verbranden/vernietigen/uit een vliegtuig gooien van alle diabetesspullen (klinkt goed, heb ik meer ruimte voor kleren en schoenen en andere dingen die ik eigenlijk niet nodig heb) waren erg populair. Een enkeling zou een andere baan nemen waar nu iets teveel risico’s aan kleven, maar voor de rest werd er gezegd dat nu ook eigenlijk bijna alles wel kan. Conclusie: die genezing hebben we helemaal niet nodig. Toch?

Laten we voorop stellen dat er inderdaad heel erg veel mogelijk is. Je kunt studeren, reizen, alles eten (de gevolgen hiervan laten we voor het gemak maar even buiten beschouwing), uit een vliegtuig springen (met een parachute is wel handig trouwens) en de meeste beroepen uitoefenen. Je ziet er vaak niet ziek uit en als dat in je aard zit kun je je als een “normaal mens” gedragen. Je kunt plezier maken en in de meeste gevallen de regie over je eigen leven voeren (positieve gezondheid noemt men dat). Toch is er altijd een stukje diabetes. Meestal is het klein en kun je het genoeg onderdrukken. Maar soms wil dit kleine stukje de boventoon voeren, als een spons in het water groeit het dan, totdat het zo groot is dat het niet meer één stukje, maar een heleboel stukjes diabetes is.

De momenten waarop diabetes niet meer een stukje maar een heleboel stukjes is geworden kunnen wisselen en hoeven ook niet altijd hetzelfde te zijn. Het kan iets heel kleins zijn, zoals een pompalarm om vijf uur s’nachts. Normaal gesproken word je dan wakker, los je het op en ga je zonder al te veel te morren een kwartier later weer je bed in. Maar soms, soms lokt datzelfde, ogenschijnlijk kleine pompalarm een enorme soep aan emoties uit. Frustraties, woede, verdriet: alles komt er dan uit. Deze soep stond waarschijnlijk al heel lang te borrelen: dingen als de moeite die het kost om een rijbewijs aan te vragen, de hypo die ervoor zorgde dat je er voor de tweede keer op rij halverwege de wedstrijd uit moest, de ellenlange, niet op insuline reagerende hyper die een feest volledig verpestte. Al die gebeurtenissen draaiden als het ware aan het gas om het vuur hoger te zetten. Op het moment zelf wist je je eroverheen te zetten, maar nu is het toch echt te warm en loopt de soep over. En dat is ook niet erg. Maar wel heel vervelend. En daarom zou een dagje zonder die soep, zonder diabetes toch wel heel fijn zijn. Of een heel leven. Ook goed!