It’s the mental game – Anne

Ze denken dat ik een goede patiënt ben. Netjes HbA1c, eerlijke eetdagboeken, elke drie maanden een upload in Diasend, buisjes bloed, vrolijke verhalen, slimme vragen, superleuke studie, boeiend leven.

Vinden ze allemaal fijn om te horen in het ziekenhuis. ‘Zeer adequaat gereguleerde, ongecompliceerde DM1’ staat in koeienletters in mijn dossier geschreven.

Afgelopen nacht had ik een hypo en strompelde ik naar de keuken om de kasten leeg te schranzen. De koolhydraten die ik at, heb ik niet geteld. De bolus die ik gaf, was professioneel nattevingerwerk. Later die nacht werd ik wakker met dorst. Ik strompelde nogmaals uit mijn bed, dronk de kraan bijna leeg en verschuilde me weer veilig onder de dekens om te slapen. Weg van alles. Geen zin in diabetes. Geen energie ervoor. Geen alles.

En ik heb er nog steeds geen zin in. Het is nu alweer avond en sinds die hypo van vannacht heb ik geen naald meer in mijn lichaam gelanceerd, geduwd of geschoten en geen druppel bloed meer gezien. In het ziekenhuis zouden ze dat ‘therapieontrouw’ of ‘weerstand’ noemen. Ik noem het liever ‘verdriet’ en ‘vermoeidheid’.

Zeer adequaat gereguleerd hè… It’s the mental game.