We zijn allemaal zo anders…

Ik word omringd door diabetes. Op mijn werk, in mijn privéleven. Niet alleen vanwege mijn eigen diabetes, maar vanwege collega’s, schoonzusjes en vrienden. Iets waar ik me allang niet meer over verbaas, maar wat genoeg mensen nog wel doen, is hoe we allemaal anders zijn. En ook hoe anders we met onze diabetes omgaan.

Als ik te hoog zit, bolus ik bij en ga ik een stukje wandelen. Als ik te laag zit, eet ik het liefst koekjes of dropjes. Maar ik ken ook iemand die bij een hypo structureel dextro’s eet, ook na meer dan 10 jaar met diabetes. Ik ken ook iemand die niet eet als ze te hoog zit, totdat haar bloedsuikers eindelijk gaan zakken. Tijdelijke basaalstanden werken anders, hormonen, het weer en stress hebben een andere invloed en natuurlijk: onze waardes en HbA1c’s zijn niet hetzelfde.

Waarom ‘anderen’ dat nog steeds vreemd vinden snap ik niet zo goed. Dat we allemaal anders zijn weten we toch allang? De een houdt van de kleur rood, de ander groen. De een eet liever hartig, de ander liever zoet. Ochtendmensen, avondmensen, nachtmensen. Bierdrinkers en wijndrinkers. Mensen die liever met de auto gaan, of met het openbaar vervoer. Mensen die luie zonvakanties nemen of mensen die op rondreis gaan langs verschillende steden.

Op de een of andere manier is de aanname toch dat je als je diabetes hebt meer overeenkomsten zou moeten hebben. Dat je allemaal hetzelfde kijkt naar dat stuk chocoladetaart, of allemaal dezelfde keuze maakt tussen pizza, friet en een salade. Daarbij gaan we dan snel voorbij aan de vraag of je chocolade, pizza of friet wel lekker vindt. Laat staan of je bloedsuiker dan te hoog of te laag is.

Daarom heb ik ook ontzettende moeite met zorgverzekeraars en overheidsinstanties die sensoren verstrekken aan bepaalde groepen mensen met diabetes. Niet iedere vrouw die zwanger is wil een CGM (ondanks dat het misschien wel beter is voor haar gezondheid). Niet iedereen onder de 18 wil een Freestyle Libre (of kan tegen de lijmlaag). Niet iedereen met een laag HbA1c heeft het makkelijk. Sterker nog: ik durf er heel wat om te verwedden dat die mensen met dat lage HbA1c daar keihard voor knokken. En dan gestraft worden en geen gebruik mogen maken van flash glucose meten.

Doe mij maar die Freestyle Libre, of liever nog een Dexcom of Eversense. Daarvoor lever ik dan met liefde mijn teststrips en de bezoekjes aan mijn ziekenhuis in. Oh en ook die kraamhulp die standaard in mijn pakket zit maar die ik (nu in ieder geval nog niet) nodig heb. En als we dan toch zo bezig zijn: laat die bril/lenzen iedere 2 jaar ook maar zitten, maar ik wil wel graag iedere 2 jaar een nieuwe pomp kunnen kiezen. Net als ik met m’n telefoon doe. Zo ingewikkeld is het toch allemaal niet?

De hokjes waar je met diabetes in wordt geduwd – daar moeten we toch vanaf kunnen? Het hokje ‘pompers’, wat voor veel mensen betekent dat je ‘erge diabetes’ hebt, of dat je vast wel slecht ingesteld zal zijn. Het hokje ‘spuiters’ voor mensen die niet aan iets vast willen zitten. Het hokje ‘slecht ingesteld’ of ‘goed ingesteld’, terwijl het hele woord instellen kant noch wal slaat: de relatie tussen diabetes en je lijf verandert continu, dus hoe kan je in hemelsnaam goed ingesteld zijn? Laten we mensen gewoon als mensen zien, die allemaal anders zijn, anders met dingen om gaan en daarom misschien ook wel andere dingen nodig hebben… Dan zijn we al een heel eind.