Een diabetesdip – Aniek

Pfoe, ik heb een tijdje aangehikt tegen deze blog. Het ging een tijdje iets minder goed. Mijn HbA1c viel me 2 keer tegen. En ik had wat vaker last van een diabetesdip, zoals ik dat altijd noem.

Een diabetesdip uit zich bij mij op een aantal momenten, vlak achter elkaar, als ik eventjes klaar ben met prikken, tellen, rekenen, nieuwsgierige blikken, irritante betweterige opmerkingen en continue aan de diabetes denken. Voornamelijk als ik vind dat mijn resultaten tegenvallen en ik dat voor mijn gevoel niet echt ergens door kan verklaren. Het voelt dan voor mij net alsof ik al die moeite er voor niets in heb gestopt. Een soort van diabetesmoe ben ik dan. Normaal komt dit zelden voor en duurt zo’n moment tien minuten, waarna ik denk “Oké, hup, het wordt niet anders door dit gesip”. Een peptalk van mijn vriend Mick of familie en ik kan er weer tegenaan.

Maar de laatste tijd merkte ik dat ik steeds vaker van deze momentjes had en ik het na tien minuten ook niet meer kwijt kon raken. Ik bleef er eigenlijk mee rond lopen, zonder er een vinger op te kunnen leggen. Totdat ik me realiseerde dat ik eigenlijk een iets langere diabetesdip had, waar ik even niet meer zo goed uitkwam en waarbij ik ook niet zo goed wist hoe ik mezelf weer wat positiever kon krijgen. Ik vond het lastig om toe te geven, aan mezelf in de eerste plaats. Ik wil sterk zijn en diabetes als iets positiefs zien, maar dat lukte nu even niet. Het voelde alsof ik mijn eigen principes overboord had gegooid en mezelf teleurstelde. Waarom kon ik dit niet loslaten en weer positief zijn?

Goed, inmiddels had ik wel aan mezelf toegegeven dat het minder goed ging allemaal, maar dit met anderen bespreken was een volgende stap. Ik ben zo gewend om te zeggen dat het goed gaat met mij en met de diabetes. Daarnaast wil ik niet zeuren, of overkomen als een huilbaby die zichzelf heel erg zielig vindt. Maar ik merkte wel na een paar gesprekken met Mick dat het opluchting bood en minder in mijn hoofd zat. Dus toen een geïnteresseerde collega vroeg hoe het ging, heb ik gezegd dat het even wat minder ging. Dit luchtte mij heel erg op. Ze kwam met een aantal fijne tips en lieve opmerkingen. In het weekend daarna merkte ik ook dat ik het gewoon met mijn ouders en zusje kon bespreken. En ik voelde me veel opgeluchter. Door erover te praten werd mijn vervelende gevoel ook vanzelf minder, alsof ik me iedere keer een stukje beter ging voelen door erover te praten.

Het werd me duidelijk dat andere mensen dit helemaal niet ervaren als zelfmedelijden of huilbabygedrag, maar dat ze heel graag willen helpen. Ze vinden het ook helemaal niet raar dat het af en toe wat minder gaat of dat je eventjes klaar bent met altijd ziek zijn. En daarnaast gaat het met iedereen soms wel even wat minder, diabetes of geen diabetes. Ik heb me gerealiseerd dat ik een hele fijne groep familie, vrienden en collega’s om me heen heb. Samen met mijn zusje ga ik naar het ONE Festival van de Bas van de Goor Foundation en samen met mijn familie ga ik de Diabetes Classic fietsen. Een mooie bron van vrolijkheid, steun en toeverlaat om me heen. Inmiddels gaat het weer stukken beter en heb ik weer van alles geleerd in de afgelopen periode: erover praten helpt, ik ben nog steeds te perfectionistisch en dipjes horen bij het leven!