Nooit weggeweest, maar weer helemaal terug – Nora

Daar ben ik weer! Vijf jaar geleden ben ik naar het Wilde Westen vertrokken om mijn droomstudie achterna te reizen. Drie jaar verder had ik de Bachelor van die studie gehaald. En wederom besloot ik om te vertrekken naar mijn droommaster.

Ik daalde nog verder af naar het zuiden om ergens op een prachtig plekje in Nijmegen te wonen. Net zoals destijds in Assen liet ik een heel sociaal netwerk met goede vrienden achter. Daar kwamen er in Leiden gelukkig minstens net zoveel vrienden voor terug. En natuurlijk grachten vol met avonturen, ervaringen en momenten. Ook in Nimma heb ik een hele rivier met prachtige gebeurtenissen, mooie plekjes en een boot vol vrienden verzameld. Nu sta ik weer op een keerpunt in mijn leven: afgestudeerd! Dus hard op zoek naar een baan. Weer wordt alles anders. Maar gelukkig is mijn omgeving al van mij gewend dat ik zo veranderlijk ben. De hypo Nora en hyper Nora zijn soms niet te vergelijken. Maar toch is het dan fijn dat ik niet zo ben veranderd. Ik blijf altijd diabetes hebben. Ik blijf sporadisch schreeuwen als ik te hoog zit en ook blijf ik ranja slurpen als ik te laag zit. In sommige periodes zal ik daar suikerstukjes over schrijven, terwijl ik andere keren deze momenten voor mijzelf houd. Wellicht zal ik eens geen pomp dragen of weer teruggaan naar het prikken als het geld op is, maar voor altijd blijf ik met dat eeuwige diabetestasje rondlopen. Op zijn tijd raak ik dat belangrijke tasje ook kwijt. Ik blijf mijn hele leven lang trillend dextro eten en mijn thee zonder honing drinken. Misschien is dat een rust voor iedereen: hoeveel er ook verandert in het leven, die ‘Suikernora’ laat altijd dezelfde zoete nasmaak achter. Hoogstens verander ik in een echte burger. Dus kom maar op met die baan!

En dan zul je zien hè: wordt er in de toekomst toch nog een pil bedacht waardoor ik van mijn diabetes af kom. Dan is het pas tijd dat er iets gaat veranderen.

Zoete Smak,

Nora