Denk aan de ijsbeertjes! – Sanne

“Als ik geen diabetes had gehad was ik nu waarschijnlijk diergeneeskunde aan het studeren en aan het protesteren tegen oliemaatschappijen en het broeikaseffect”.

Dat appte ik naar een andere columnist die me een blog opstuurde over hoe diabetes haar studiekeuze heeft beïnvloed. Diabetes gaf me iets anders om te verbeteren (namelijk de zorg), maar dat betekent niet dat de milieuactivist volledig uit mij verdwenen is. Sterker nog, het milieu in de breedste zin van het woord, inclusief de schattige ijsbeertjes die straks verdrinken omdat de poolkappen smelten, is iets wat ik nog steeds heel belangrijk vind. Maar dat gaat helaas niet samen met diabetes.

In het dagelijks leven doe ik mijn best mijn afval te beperken. Ik was bijvoorbeeld mijn haar met een verpakkingsvrije shampoobar, stop groente en fruit in een linnen tasje, gebruik een menstruatiecup, koop boeken zoveel mogelijk tweedehands en mijn hervulbare waterfles en koffiebeker wijken nooit van mijn zijde. Ook eet ik al een jaar of acht strikt vegetarisch (=minder CO₂-uitstoot). Alle moeite die ik hierin stop wordt tenietgedaan door diabetes. In die vijf jaar heb ik inmiddels een hele eigen diabetesvuilnisbelt opgebouwd: infusiesets, reservoirs, naaldjes en een eindeloze hoeveelheid verpakkingen. Eenmalig gebruikt en toen weggedaan. En dat is dan het zichtbare. Ik wil niet denken aan alle CO₂– emissie en andere uitstoot die hierbij kwam kijken.

En daar voel ik me schuldig over. Ik weet dat ik er weinig aan kan doen, maar toch. Ik ben overgestapt op andere infusiesets die net iets minder verpakkingsmateriaal hadden, verwissel mijn lancet alleen als het pijn doet (okay, dat is meer uit gemakzucht, maar het gaat om het idee) en verleng mijn sensoren tot ze ermee ophouden, want die zes dagen die de fabrikant ze geeft zijn er wel heel weinig. Maar dat draagt maar mondjesmaat bij. Fabrikanten zouden echter wél grote veranderingen kunnen doorvoeren. En dat hoeft helemaal niet moeilijk te zijn en gaat ook niet per definitie ten koste van de veiligheid van de producten.

Om te beginnen met de verpakkingen: tussenschotjes uit verpakkingen voor sensoren, infusiesets en teststrips zijn volledig overbodig en zouden kunnen worden weggehaald. In de potjes passen met gemak 100 teststrips in plaats van 50 (zie foto voor bewijs). Sterker nog, de potjes zijn op zichzelf al een verpakking, dus de functie van het doosje eromheen is mij niet geheel duidelijk. Ook zou er nagedacht kunnen worden over hervulbare potjes, waarbij je de teststrips in grootverpakkingen geleverd krijgt en die vervolgens zelf in een herbruikbaar kleiner potje kunt stoppen. De verpakkingen hoeven écht niet zo fancy. Ik zou veel blijer zijn met een saaie doos van gerecycled karton dan de huidige flitsende verpakkingen die het milieu door de overbodige verf en bleekmaterialen onnodig belasten. Bovendien heeft de gemiddelde patiënt weinig zeggenschap over de producten die hij/zij gebruikt. Voor de verkoop hoef je het dus niet te doen. Ook hoef je pompen en meters niet te verpakken in acht verschillende dozen. Eén is voldoende. Als laatste hoef ik er écht geen boekjes meer bij. In elke doos reservoirs, infusiesets etc. zit nu een heel boekwerk over het gebruik ervan. Kunnen we deze gewoon alleen bij de eerste levering doen en wanneer mensen erom vragen?

Over een maand mag ik een nieuwe pomp. Eeuwige roem voor de pompfabrikant die mij deze in een zero-waste, klimaatneutrale verpakking kan opsturen. Zonder boekjes en overbodige versiersels. Naming and shaming voor de rest. Bedankt namens mij en de ijsbeertjes.

Wil je ook minder diabetesafval? Help mee door een mail te sturen naar je fabrikant en leverancier! Voor voorbeelden, zie de Facebookgroep “Jongvolwassenen en type 1 diabetes”.