Weet wat je eet! – Suzanne

Ken je dat, dat je het gevoel hebt dat iedereen naar je kijkt als jij iets eet? Priemende ogen en starende blikken bij alles wat je in je mond stopt. Ik denk dat het in werkelijkheid niet eens zo is, maar toch … Als ik vertel dat ik diabetes heb, vragen mensen nog steeds geregeld of ik dan helemaal geen suiker meer mag. Nou, gelukkig is het niet (meer) zo zwart-wit. Sterker nog; op sommige momenten MOET ik juist suiker.

En dat maakt het voor velen denk ik zo’n lastige ziekte om te begrijpen en te volgen. Want de ene keer wil ik perse een cola light en de andere keer wil ik juist perse een normale cola. Het komt dan al gauw over als aanstellerij, want: ‘Gister kon je toch ook gewoon brood eten? Dan kan het nu toch ook?’ Nee dus, want gister zat ik hele dag laag door het sporten in de ochtend en vandaag zit ik de hele dag hoog door.. ja, door wat eigenlijk?

Lastig vind ik het. Want of ik nou wel of geen suiker of andere koolhydraten eet, ik ben toch altijd geneigd mezelf te verantwoorden voor wat ik eet en drink. En ook voor hoevéél ik eet en drink. Ook al snappen veel mensen überhaupt het verschil niet tussen koolhydraten, vetten en eiwitten. Laat staan dat ze het verschil weten tussen snelle en langzame koolhydraten. Want hoezo kun je wel zonder problemen volkoren pasta eten, maar kun je geen ‘normale’ (lees: witte) pasta eten? Dat is toch hetzelfde? Nou nee.. Als antwoord volgt er dan een heel technisch verhaal over glycemische indexen en glycemische lading. Logisch dat mensen dan afhaken, haha.

En zo heb ik de gekke gewoonte ontwikkeld dat ik stiekem best graag in mijn eentje eet. Niemand die op me let of aan wie ik verantwoording hoef af te leggen. Terwijl ik over het algemeen juist best verantwoord en uitgebalanceerd eet en ik me dus nergens voor hoef te schamen.. Maar toch, het gevoel dat je in de gaten wordt gehouden is nooit prettig. Nog erger is het als ik na het eten van bijvoorbeeld pizza of patatjes een te hoge bloedsuiker heb. Omdat ik dan zelf denk ‘eigen schuld, dikke bult’ lijkt het of anderen dat roerend met me eens zijn. Terwijl ze niet eens iets zeggen, maar alleen maar naar me kijken. En misschien wel omdat ze denken: ‘rot voor je’ maar zo voelt het op dat moment nooit.

Hetzelfde geldt denk ik voor mensen die weten dat ze in de ogen van anderen veel te dun of juist veel te zwaar zijn. Daar wordt voor hun gevoel denk ik ook altijd extra op ‘gelet’. Als je als dun persoon een keer een koekje afslaat, heb je meteen anorexia en als je als zwaarder persoon een handje chips neemt, ‘zit je vast de hele dag te snaaien’. Maar de werkelijkheid is vaak natuurlijk veel complexer. Was het maar zo simpel! Zullen we allemaal maar lekker op onszelf letten als het om eten gaat?