Hoge drempels en lage suikers – Nora

Ja ik ben helemaal om. Ik heb een nieuwe blitse blauwe insulinespuit, die ook nog communiceert hoeveel en wanneer je hebt gespoten! Ik ben weer helemaal terug bij de spuit en de momenten dat ik mijn omnipod “mis” nemen significant af. Alleen de drempel om in een wildvreemde omgeving met onbekende mensen te spuiten is hoger dan bolussen met de insulinepomp.

Na mijn (lange) kruisbandrevalidatie ben ik nu weer fit en sport ontzettend veel. Ik zwaai rond met een tennisracket, gooi wekelijks zo zwaar mogelijke gewichten omhoog (om vervolgens vier dagen spierpijn te hebben) en mik zo stoer mogelijk de bal weer in de korf. Al deze sporten zijn met nieuwe mensen die nog niet helemaal op de hoogte zijn van de impact van diabetes. Dat vind ik stiekem heerlijk en ik merk dat ik dit zo lang mogelijk wil volhouden. Dus het aantal meet,- en spuitmomenten zijn minder dan normaal gesproken. Terwijl ik donders goed weet dat tijdens het sporten een extra keer meten zeker geen kwaad kan. Ik voel mij dan toch bezwaard om weg te lopen tijdens de training, vooral als het net zwaar wordt of ik aan het verliezen ben met tennis.

Als het mis is (lees: dikke vette hypo), prop ik wat druivensuiker in mijn mond en ga meteen door. Terwijl ik normaal gesproken altijd even rustig als een verdwaasde cavia aan de kant blijf zitten om uit mijn hypo uit te komen. Om daarna als een haasje weer door te gaan. Laatst had ik ook weer een gevalletje “over-anticiperen”. Voor mijn korfbaltraining bleef ik maar dalen en na mijn avondeten had ik nog een banaan, mueslireep en glas ranja op, maar ik bleef erg strak zitten. Ik besloot om een flesje AA mee te nemen en daar af en toe wat van te slurpen om een hypo te voorkomen. Nou en dat is zeker heel erg goed gelukt! Tijdens de training werd ik ontzettend vermoeid (niet alleen door het rennen) en dronk ik meer AA, want ik verweet de vermoeidheid aan een lage bloedsuikerwaarde.

Maar na de training had ik, jawel, een bloedsuikerwaarde van 24. Eén scan had voorkomen dat ik de AA had opgeslurpt en dus die hoge bloedsuikerwaarde én die dikke vette hypo  ‘s nachts.

Nog een gevalletje “over-anticiperen” was toen ik een sollicitatiegesprek tijdens lunchtijd had. Daarvoor al geluncht en gespoten om een hypo te voorkomen. Maar weer veel te enthousiast geweest met de snelle koolhydraten. Voordat het gesprek begon, was het al mis. Fanatiek deed ik weer een wedstrijdje “hoeveel druivensuiker kun je in één keer in je mond doen”. Ik had geluk, want ik had nog een kwartier en slurpte aan mijn cappuccino met suiker. Maar helaas besloot de organisatie alles tien minuten te vervroegen omdat ze toch altijd uitliepen.

De eerste tien minuten van mijn sollicitatiegesprek zat ik dus nog in een hypo. Na tien versprekingen en een verbrande mond doordat ik de cappuccino met suiker naar achteren had gegooid is het mij toch gelukt om uiteindelijk de baan te krijgen! Het komt ondanks die hoge drempels toch altijd weer goed. Maar die paar hypo’s/ hypers en andere sociaal onhandige situaties die er mee voorkomen kunnen worden zijn toch weer winst. Dus straks weer lekker in het openbaar spuiten!

Zoete Smak,

Nora