Nachtelijke koppigheid – Sanne

We voeren over zee. Het schip wiebelde aan alle kanten en het voelde alsof ik herhaaldelijk rondjes om mijn eigen as aan het draaien was. In de verte hoorden we stemmen. Ik probeerde me op de stemmen te richten, maar ze leken ver weg en focussen lukte niet helemaal. Waar waren we in beland?

Het antwoord is simpel: een nachtelijke hypo. Een vriendinnetje was jarig en omdat ze nogal ver weg woont, bleef ik slapen. We hadden pizza gegeten, die niet goed was gevallen, waardoor ik de hele avond agressiebolussen had toegediend (slecht idee #1), ik had een drankje gedronken op het moment dat de pizza zo goed als verteerd was (slecht idee #2) en als hypopreventie een nectarine gegeten (semi-slecht idee #3, zet geen zoden aan de dijk). Daarom was ik om half vier ’s nachts ver afgedwaald in hypoland, liggend op een topmatras, luisterend naar aangeschoten studenten die langs het raam liepen.

Ik wist dondersgoed wat ik moest doen. Bed uit, tas pakken, dextro eruithalen en opeten. Maar ik deed het niet. Ik weet niet precies waarom. Misschien wilde ik het meisje naast me niet wakker maken. Misschien kon ik me minder goed bewegen door de hypo. Misschien wilde ik mijn lichaam testen, kijken of het haar zelf zou lukken het glucosegehalte weer op peil te brengen. Misschien was het omdat ik hypo’s wel vaker negeer. Goed was het in ieder geval niet.

Hoewel de meest voor de hand liggende reden ‘luiheid’ zal zijn geweest, is het wachten tot de hypo overgaat niet de meest efficiente manier om zo spoedig mogelijk je slaap te hervatten. Het heeft twee uur geduurd voor mijn lichaam zelf iets aan de hypo begon te doen.

Of de vermoeidheid van de dag erna een leerpunt is geweest? Nee. Bij nachtelijke hypo’s lijkt mijn koppigheid, die toch al flink aanwezig is, te verviervoudigen. Dikwijls lig ik uren naar het plafond te staren tot mijn lever en alvleesklier die hypo zelf oplossen (gebeurt bijna nooit). Gelukkig heb ik hierbij iets om de schuld te geven: die stomme alvleesklier. Nee, het is écht niet mijn schuld dat ik na een nachtelijke hypo zo moe ben hoor!