Vliegvelden en diabetes

Vliegen met diabetes gaat soms heel gemakkelijk, maar zorgt soms ook voor een hoop gedoe. Wij hebben daarom onze ervaringen en die van enkele vrijwilligers, met sensoren, pompen en extra koffers, per vliegveld op een rijtje gezet …

Verenigde staten

• JFK (New York): Geen problemen gehad. Standaard Amerikaanse controle waarbij je je pomp in je handen moet houden en ze vervolgens met een bompapiertje eroverheen gaan.
• LaGuardia (New York): Bij LaGuardia waren ze uiterst vriendelijk. Ze waren heel lief toen ze uitlegden hoe het bompapiertje werkte en daarnaast mocht, vanwege mijn insulinepomp, zelfs mijn gevulde waterfles mee de douane door. De inhoud werd eveneens onderworpen aan een bomtest, maar toen het gewoon water bleek te zijn was het geen enkel probleem. Maar de vriendelijkheid en de voorzichtigheid waarmee ze rondom de sensor en pomp fouilleerden is echt noemenswaardig.
• Louis Armstong (New Orleans): Het gebruikelijke bompapiertje, verder geen problemen.
• Ronald Reagan (Washington): Alleen een bompapiertje.

Portugal

• Portela (Lissabon): Geen problemen, er is niet naar de diabetesspullen omgekeken.

Frankrijk

• Lyon: Alleen even de insulinepomp moeten aanzetten, verder geen gedoe.
• Bordeaux: Er is niet naar de diabetesspullen gekeken.

Oostenrijk

• Wenen: Er is niet naar de diabetesspullen gekeken.

Letland

• Riga: Riga is zo klein, dat ze op het vliegveld nog nooit een insulinepomp hadden gezien. Dus er was wat verwarring, wat heen en weer gepraat tussen douanepersoneel en na een kwartiertje lieten ze me de douane doorlopen.

Rusland

• Sjeremetjevo (Moskou): geen problemen gehad m.b.t. diabetes.

Turkije

• Istanbul Ataturk (Istanbul): op Ataturk geen problemen gehad met diabetesspullen. Alleen de pomp even aan moeten zetten, verder was het goed.
• Sabiha Gokcen (Istanbul): Ik ben drie keer vanaf Sabiha gevlogen, twee keer een binnenlandse en één keer een internationale vlucht. De internationale vlucht was een drama: omdat ik mijn pomp niet door het apparaat van de tassencontrole wilde doen, moest ik terug (terwijl ik al voorbij de douane was). Er werd van alles in het Turks geroepen en uiteindelijk is zelfs de politie gebeld. Totdat een andere douanebeambte kwam die wel wist wat een insulinepomp was. Na excuses van degenen die er een probleem van hadden gemaakt mocht ik uiteindelijk wel doorlopen. Bij de twee binnenlandse vluchten heb ik geen problemen gehad.
• Ankara: geen problemen.
• Antalya: geen problemen.

China

• Peking Capital (Beijing): geen problemen.
• Shanghai: In Shanghai werd ik bij de douane weer teruggestuurd naar de incheckbalie vanwege mijn extra koffer met diabetesmaterialen, omdat deze volgens het personeel gewoon ingecheckt moest worden. Na mijn diabetesverklaring te hebben gegeven werd even overlegd en mocht de extra koffer (ik was er twee maanden, dus had veel spullen mee) gewoon mee.

Singapore

• Changi airport (Singapore): Op dit vliegveld waren ze erg vriendelijk. Omdat iedereen zijn handbagage moest openmaken (ze zijn tamelijk streng in Singapore), had ik meteen aangegeven dat ik een insulinepomp en toebehoren mee had. Ik kreeg vervolgens voorrang, het controlepoortje werd uitgezet zodat deze de pomp niet kapot zou maken (had ik niet om gevraagd, maar werd uit henzelf gedaan) en ik hoefde mijn tas als enige niet open te maken. Ik was destijds wel pas 16, dus ik weet niet of ze het ook voor volwassenen doen, maar het was een fijne eerste keer vliegen met diabetes.

Engeland

• London Heathrow: Geen problemen.
• London Gatwick: Er werd ontzettend moeilijk gedaan over een verdwaald zakje glucosegel, terwijl we al aan de late kant waren. Handbagage moest twee keer opnieuw door de controle zonder het zakje glucosegel en het zakje glucosegel werd in beslag genomen omdat ik er geen verklaring voor mee had genomen (glucosegel stond namelijk niet apart vermeld op de verklaring van mijn DVK). De pomp en toebehorenen werd niet naar omgekeken.
• London Stansted: Geen problemen.
• London Luton: Geen problemen.

Zweden

• Stockholm Arlanda: het eerste vliegveld ooit waar een van onze vrijwilligers haar verklaring moest laten zien om alle medische zooi mee te mogen nemen.

Ijsland

• Keflavik: Geen problemen.

Japan

• Tokyo Narita Airport: probleemloos, zonder verklaring te laten zien, een extra tas meegenomen.

Malta

• Geen problemen.

Spanje

• Barcelona: geen problemen.
• Girona: geen problemen.
• Palma de Mallorca: geen problemen.

Sardinië

• Alghero: Probleemloos.

Italië

• Rome Fiumicino: probleemloos.

Nederland

• Schiphol: soms wordt je tas extra gecontroleerd, soms wordt de pomp onderworpen aan een bompapiertje, soms moet je hem aanzetten, soms moet je achter een gordijntje je broek uittrekken om de sensor op je been te laten zien, maar meestal wordt er geen aandacht aan alle diabeteszooi besteedt.
• Eindhoven: alleen een verklaring nodig om een extra tas mee te nemen, verder geen problemen.

Conclusie: of het op de luchthaven soepel loopt is geheel afhankelijk van wie je treft, maar gelukkig is het meestal geen probleem. Neem toch voor de zekerheid je medische verklaring mee (gewoon aan je DVK vragen) en als je het poortje doorgaat en hij gaat piepen, haal dan meteen je pomp uit je zak en vertel wat het is, dat scheelt vaak een hoop! Oh en mochten er problemen ontstaan: blijf rustig, hoe genânt of vervelend het ook is. Huilend de reis beginnen is niet ideaal (ik spreek uit ervaring, toen ze de politie wilden bellen kon ik de tranen niet binnen houden).