Dexcom G6 Review

Alarmen. Dat had ik in mijn driejarige type-1 carrière nog nooit gehad. Hoewel ik al een hele tijd naar grote tevredenheid de Freestyle Libre gebruikte, riep ik altijd dat zo’n ‘echte’ CGM niks voor mij was. Piepjes, geluidjes, belletjes, rinkeltjes en andere geluiden leken me irritant. Vooral als ze mijn concentratie verstoren, me wakker maken, of gewoon te vaak klingelen. Toen ik de nieuwste Dexcom sensor, de G6, mocht testen, was ik dan ook reuze benieuwd hoe dat zou zijn …

Wat is er nieuw?

Er is één groot belangrijk verschil met de Dexcom G5: bij de G6 hoef je niet meer te kalibreren. Doei vingerprik! Je kunt je telefoon als reader gebruiken, of je smartwatch, maar je kunt ook een aparte reader voor de Dexcom G6 gebruiken. Omdat ik een pechvogel was, en mijn telefoon niet geschikt was, heb ik de reader gebruikt.

Het plaatsen

Over Dexcom wordt nogal eens gezegd dat het inbrengen vervelend is. De G4 en G5 hebben een inbrengsysteem waarbij je de sensor als het ware zelf met een naald door je huid duwt. Bij de G6 is het inbrengen met een simpele druk op de knop gebeurd. Je voelt ‘m even, maar niet meer dan een Libre of infuus. Het inbrengen van de sensor was voor mij helemaal geen probleem.

Het gebruik

De eerste paar dagen heb ik de Dexcom tegelijkertijd met een Freestyle Libre gedragen. Mijn ervaring is dat de Dexcom een stuk preciezer is, vooral in de wat hogere en lagere waarden. Mijn Libre overdrijft graag een beetje en maakt hoge en lage waardes iets hoger of lager dan ze daadwerkelijk zijn. De Dexcom G6 kwam veel meer overeen met hoe ik me voelde. Een nadeel vond ik dat het een tijdje duurde voor de transmitter en de reader verbinding met elkaar maakten, als ik de reader tijdelijk wat verder van me vandaan had. Ook liet de pleister op mijn buik vrij snel los en moest ik er tape overheen plakken. Op mijn armen bleef de pleister wel erg goed zitten.

En dan die alarmen …

Een groot voordeel is dat je de alarmen zelf in kunt stellen. Je kunt zelf beslissen bij welke waardes of dalingen je een alarm krijgt en hem eventueel in de tril-modus zetten. Als je bloedglucose urgent laag is (dan is ‘ie onder de 3,1) gaat er altijd een alarm af, ook in de tril-modus. Dat vond ik wat minder prettig als ik midden in de bieb zat te studeren. Ook vond ik het nogal veel tikwerk om de alarmen op ‘trillen’ te zetten als ik de bieb in ging, en weer aan te zetten als ik de bieb uit liep. Er zit een vergrendeling op, waardoor je best veel knopjes moet aanklikken. Het schijnt dat dit met de telefoon als ontvanger makkelijker gaat. Ik zou liever zien dat je de alarmen kon voorprogrammeren en dat ze op bepaalde tijden automatisch aan en uit gaan.

Toch hebben de alarmen me ook heel veel rust gegeven. Vooral tijdens het sporten en slapen. Tijdens een volleybalwedstrijd gaf ik de reader aan een teamgenoot die aan de zijlijn stond. Zij kon zo mijn bloedsuiker in de gaten houden en me op tijd waarschuwen als ik even wat moest eten. Dat vond ik helemaal fantastisch! Ook met slapen zijn de alarmen een grote verademing. Ik slaap alleen in een studentenkamer, en vind dat soms best wel eng. ‘s Nachts zit ik liever te hoog dan te laag, omdat er niemand is om me te helpen als ik dat zelf niet meer kan. De alarmen van de Dexcom G6 maakten me nu wakker, zodat ik op tijd kon ingrijpen en met een rustig gevoel durfde te gaan slapen.

Conclusie

Hoewel er zeker verbeterpunten zijn, ben ik positief verrast door de Dexcom G6. Het liefst zou ik zien dat het instellen van de alarmen en switchen tussen geluid- en trilmodus wat makkelijker gaat. Toch heb ik gemerkt dat de alarmen me, vooral met sporten en slapen, veel meer rust en zekerheid geven. Ik zou hem zeker vaker willen gebruiken als er een vergoeding voor het product zou komen.