Diabeteszorg in Namibië – Inge

In maart zijn mijn man Cees en ik voor de derde keer naar Namibië gegaan. Niet alleen om te genieten van de prachtige natuur en de dieren, maar ook om ‘lotgenoten’ met type 1 diabetes een hart onder de riem te steken en om hopelijk een bijdrage te leveren aan een betere zorg voor hen. Zelf heb ik al 23 jaar type 1 diabetes. Sommigen kennen mij misschien al van mijn boek Over de grens met diabetes. 

Ik zou pagina’s vol kunnen schrijven over wat we beleefd hebben met het kamperen in Namibië. Verlaten kampeerplekken vanwege het laagseizoen, met als enige buren knorrende nijlpaarden en een black mamba (!), één van de gevaarlijkste slangen die er zijn. Niet goed voor mijn nachtrust en bloedsuikers! Net als de 45 graden in de woestijn … Maar ik wil nu graag iets vertellen over T1D in Namibië en wat we gedaan hebben op dit gebied. 

In Namibië zijn er maar een handjevol verpleegkundigen en diëtisten die kennis hebben van type 1 en 2 diabetes. Deze deskundigen wonen in de hoofdstad Windhoek of net daarbuiten. Gebieden die daar verder vandaan liggen, moeten het zonder deze kennis doen. Als een kind T1D krijgt en hij of zij heeft het geluk dat een hulpverlener de symptomen herkent, dan kan er meteen met insuline worden gestart. Helaas wordt de diagnose te vaak gemist. Dan wordt gedacht dat een kind AIDS heeft, of een ernstige maagdarminfectie, en overlijdt het. Insuline is beschikbaar via de staatsziekenhuizen, ook al zijn dit oude soorten die ernstige hypo’s kunnen geven en is de insuline soms op of ver over de datum. Patiënten moeten vaak ver (en duur) reizen naar een ziekenhuis. Wat een wereld van verschil vergeleken met de zorg in Nederland! Het maakt me heel dankbaar dat ik hier ben geboren met mijn T1D.

We hebben ook dit jaar weer veel zorgverleners gesproken, in alle uithoeken van het land. Het is meer dan duidelijk dat er een enorme behoefte is aan ‘diabetes educators’, dus aan zorgverleners met kennis over diabetes type 1 (en 2) die deze kennis over kunnen brengen op patiënten en collega’s. Artsen in de grote steden hebben de kennis vaak wel, maar zij moeten 60 patiënten op een dag zien en dan is er geen tijd voor voorlichting. 

We hebben nu met de betrokkenen afgesproken dat we een ‘pilot training’ gaan starten, begin 2020. Er zullen dan verpleegkundigen/diëtisten/ouders van kinderen met T1D worden opgeleid tot ‘diabetes educator’. Eerst alleen nog uit een bepaalde regio van het land, maar dat zal dan worden uitgebreid naar het hele land. We willen eerst leren van wat er uit de ‘pilot’ komt. Logistiek zal een uitdaging worden. Er zijn zulke grote afstanden te overbruggen. We willen vooral gebruik maken van de kennis die er nu al is in Namibië en hen zelf het grootste deel van de training laten regelen. Wij zijn eigenlijk alleen de lijm en het vuur! Daarnaast zullen we de kosten die ze niet zelf kunnen dragen moeten sponsoren, zoals vervoers- en verblijfskosten van deelnemers tijdens de training en de kosten voor het inzetten van een trainer.  

Tijdens ons verblijf hebben we ook 2 bijeenkomsten gehad, in 2 verschillende plaatsen, met ‘lotgenoten’ met T1D. De leeftijd varieerde van 6 tot 40 jaar en de belangstelling was groot! Men kon informatie en verhalen met elkaar delen, elkaar een hart onder de riem steken en ook de meegekomen ouders en partners hebben met elkaar kunnen delen. Deze bijeenkomsten willen we tijdens ons volgende bezoek weer organiseren en ook uitbreiden naar meer plekken in het land. 

We hebben 10 insuline-koeltasjes (FRIO-tasjes) en gedoneerde bloedglucoseteststripjes, meters en verbandmaterialen achtergelaten bij de diabetesverpleegkundige in de hoofdstad Windhoek. Zij ziet de mensen met diabetes die deze materialen zelf niet kunnen betalen. De koeltasjes zijn voor de kinderen die onder de hoede zijn van de ‘Namibian Diabetes Lifestyle Foundation’. Het gaat om 21 kinderen van 2 tot 18 jaar oud. Alle kosten met betrekking tot hun T1D worden door deze stichting gedekt. Zonder deze stichting zouden zij niet overleven. Er zijn veel meer FRIO-tasjes nodig, niet alleen voor de kinderen uit de stichting, maar ook voor andere insuline-afhankelijke mensen in de dorpen. Er is vaak geen koelkast in het dorp. De insuline wordt bewaard in de watertank op het dak. De meeste dagen van het jaar wordt het, zeker in de dorpen omringd door wit zand, boven de 35 graden. De watertank wordt heet en de insuline ook. De werking van de insuline gaat dan sterk achteruit. 

We staan ook in contact met de stichting ‘Life for a Child’, die als doel heeft wereldwijd de zorg voor kinderen met T1D te verbeteren. Samen sta je sterk en we leren graag van mensen die al veel meer ervaring hebben op dit gebied. 

Mocht je meer willen weten over reizen met diabetes? Koop dan het boek ‘Over de grens met diabetes’. Het gaat deels over Namibië. De totale opbrengst van het boek (€10 + eventueel verzendkosten) gaat naar Stichting JDRF. 

Heb jij insuline over, of andere diabetesmaterialen die je niet meer gebruikt, en wil je deze doneren? Neem dan contact op met Insulin for Life!