Diabetes past wel bij me – Sanne

Ik ben eigenwijs. Ontzettend eigenwijs. Koppig zelfs. “Zelf doen” werd als peuter mijn levensmotto en met het later toegevoegde “zelf bepalen” is dat het tot op heden gebleven. Vrienden merken dikwijls op dat ik geen regels overtreed, maar “oprek” en de kinderarts vroeg standaard “hoe het met de eigenwijsheid ging”. Want laat diabetes nou net een aandoening zijn waar eigenwijze mensen met hart en ziel hun volledige eigenwijsheid in kunnen uitstorten.

Ik ken namelijk geen enkele aandoening (en ik ken er na drie jaar geneeskunde nogal wat) waarbij je zoveel en zo vaak beslissingen over je eigen behandeling kunt, nee zelfs móet, nemen. Zoals het een raseigenwijs betaamt, doe ik dit dan ook met alle liefde. Daarom gebruik ik nu zo’n zes weken de Medtronic 670G in de automodus. Dat is an sich niet zo bijzonder, maar ik heb de drie verplichte trainingen niet gevolgd en het ziekenhuis pas na vier weken op de hoogte gesteld van deze beslissing. De trainingen waren namelijk pas in oktober en laat ik nou naast stronteigenwijs ook nog eens heel erg ongeduldig zijn.

Binnen een half uur had ik de handleiding doorgelezen en de laatste vragen beantwoord met behulp van YouTube. Waarom zou ik dan in vredesnaam twee middagen opofferen om fysiek aanwezig te zijn en me te ergeren aan mensen die wat meer tijd nodig hebben om nieuwe dingen te leren tijdens een groepstraining, als ik die middagen ook door kan brengen met vrienden op een terrasje, terwijl we onder het genot van taartjes de laatste restjes zomerzon absorberen? Er staan namelijk zeker zo’n 1000 dingen bóven “patiënt zijn” op mijn prioriteitenlijstje.

Het ziekenhuis lijkt tot op heden niet zo gewend te zijn aan en gediend te zijn van mij en mijn eigen initiatieven (blijkbaar is het niet normaal als je achter een pomp aanbelt omdat je geen zin hebt om drie maanden te wachten tot alle formulieren éindelijk een keer goed ingevuld zijn). Toch bevalt die eigenwijsheid mij uitstekend.

Omdat ik zélf de keuze heb gemaakt te starten met de 670G, deze in mijn eigen leven-in-de-zesde-versnelling-tempo heb kunnen uitzoeken (op advies van mijn oudjes in de thuiszorg: “Zoveel mogelijk genieten nu je nog jong en gezond bent, meisje!”) en zélf met vallen en opstaan deze nieuwe manier van werken in mijn leven heb kunnen implementeren, voelt deze pomp als een enorme aanwinst, ondanks de problemen die hij soms met zich meebrengt. Had ik braaf de trainingen gevolgd, de pomp gestart terwijl mijn handje figuurlijk werd vastgehouden door de pomptrainer en de rest van de groep, dan had ik alles wat niet goed zou gaan toegeschreven aan anderen en was ik puntje bij paaltje veel minder tevreden geweest met exact hetzelfde systeem.

Nee, laat mij maar lekker eigenwijs zijn. Fouten maken, vallen en opstaan, en dingen uitzoeken en leren op mijn manier. Ook als dit medisch gezien niet altijd de meest verstandige keuze is. Want van alle aandoeningen past een doe-het-zelf-ziekte als diabetes toch het beste bij me. Mijn lichaam, mijn keuzes, mijn tempo. In andere woorden: zelluf doen!