Dapper? – Sanne

“Ik vind je heel dapper”‘, zei de tutor. “Zware studie, goede cijfers én dan ook nog diabetes. Ik heb je het semester wel een beetje in de gaten gehouden, want we hadden het zóveel over complicaties ervan, maar je deed het fantastisch.” “Je openheid en houding tegenover diabetes zijn een voorbeeld”, zei een andere tutor. Of, de favoriet “zo jong, die diabetes en dan toch doen wat jij allemaal doet, dat vind ik bewonderingswaardig.”

Over de jaren heen hebben mensen me met enige regelmaat laten weten dat ze me dapper vonden. Dat ze het knap vonden hoe ik met mijn diabetes omga. Dat ze er bewondering voor hebben. Van docenten tot familieleden tot collega’s en wildvreemden: stuk voor stuk bedoelden ze het heel lief. Toch word ik er altijd een beetje ongemakkelijk van. Complimentjes over diabetes worden dan ook dikwijls beantwoord met een schaapachtige grijns.

Het voelt namelijk niet als iets knaps of dappers. Die diabetes heb ik niet voor gekozen, die was er gewoon opeens. Ik viel zonder diabetes in slaap op een vliegveld en werd mét diabetes wakker in een ziekenhuis. Sindsdien doe ik diabeteswise niets anders dan een poging mezelf in leven houden en dat leven ook nog eens een beetje leuk te laten zijn.

Ik voel me ook zeker geen voorbeeld als ik boos het antwoordapparaat van het ziekenhuis inspreek omdat ze naar mijn zin te traag zijn. Ik voel me niet dapper als ik midden in de nacht huilend een knuffel van mama nodig heb omdat die klote diabetes niet meewerkt (of als de overheid besluit sensoren niet te vergoeden). En de flair waarmee ik hypo’s negeer en taart naar binnen werk zonder daar de volledige hoeveelheid koolhydraten voor te durven bolussen is al helemaal niet bewonderingswaardig.

Toch ben ik stiekem wel eens trots op mezelf. Op diabetesgerelateerde stukjes van mezelf. Ik ben trots op de Stichting. Ik ben trots op hoe ik met een defecte pomp tóch op een verlaten stuk van de Chinese muur ging kamperen, terwijl ik handmatig kleine beetjes insuline vanuit het reservoir naar binnen duwde. Ik ben trots als ik de foto’s van alle JDRF-activiteiten terugkijk. En ik ben toch maar mooi zeven maanden alleen naar het buitenland gegaan én heb een bachelordiploma gehaald ondanks diabetes. Ja, daar kan ik dan door diabetes toch een beetje extra trots op zijn. Zelfs als iemand dat dapper of knap noemt.