Spiegeltje spiegeltje – Suzanne

Vandaag voor het eerst bij ‘mijn’ nieuwe internist geweest. Best wennen na 13 jaar bij dezelfde, in een ander, voor mij vertrouwd ziekenhuis. Een fijn mens overigens, mijn vorige internist. Betrokken, warm en zachtaardig, met veel vertrouwen in de patiënt en ruimte voor eigen inbreng. Maar niet een heel daadkrachtig iemand die me in niet mis te verstane woorden vertelde waar het op stond.

Wegens onze verhuizing een maand of 9 geleden zat een overstap naar een ander ziekenhuis sowieso al in de planning, maar de overstap naar de 670G i.c.m. de sensor wilde ik graag nog maken met mijn oude behandelteam. Echter raakte mijn diabetesverpleegkundige (mijn steun en toeverlaat, al 10 jaar lang!) vlak voor de zomervakantie voor langere  tijd uit de running. En ja, als ik dan toch moest switchen naar een andere dvk, dan ook maar meteen naar het ziekenhuis bij mij om de hoek.

Vandaag was dus de dag. De internist liep om 10 uur ‘s ochtends al ruim een half uur achter op zijn spreekuur, maar nu ik zo dichtbij woon, kon ik gewoon nog even terug naar huis voor een kop koffie dus prima. Uiteindelijk werd ik 3 kwartier later dan toch naar binnen geroepen. ‘Zo mevrouw Van der Lee, vertelt u maar eens, wat brengt u hier’.

Euh … oké, waar zal ik beginnen? Eerst maar eens de praktische dingen: hoe lang heb ik het al, wanneer ben ik van spuiten overgegaan op de pomp, hoe vaak en wanneer heb ik hypo’s en hypers en hoe los ik die op, voel ik ze nog aankomen, ben ik weleens opgenomen geweest voor mijn diabetes etc. En zo kwam in de loop van het gesprek ook mijn zwangerschap ter sprake, mijn eeuwige hang naar perfecte bloedsuikerwaardes, mijn liefde voor het sporten en de wil om dingen, als het enigszins kan, naar mijn hand te zetten.

Internist: ‘Bent u altijd zo geweest, mevrouw Van der Lee?’

Ik: ‘Hoe bedoelt u?’

Internist: ‘Zo perfectionistisch en altijd overal bovenop’.

Ik: ‘Euh, ik denk het wel ja, ik vind het fijn om zelf de touwtjes in handen te hebben’.

Internist: ‘U bent dus een beetje een control freak, als ik dat zo mag zeggen?’

Ik: .. (stil) .. ‘Ik vrees van wel. In ieder geval wel als het op mijn diabetes aankomt.’

Internist: ‘En helpt dat u?’

Ik: ‘Soms wel, maar niet altijd natuurlijk’.

Internist: ‘Misschien moet u de touwtjes een beetje laten vieren. U lijkt me wel iemand die zich ergens in vast kan bijten en weet wat ze wil. Misschien moet u zich eens wat meer vastbijten in het loslaten’.

Oké, point taken. In slechts een half uurtje heeft deze arts mij al aardig in de smiezen. Hij legt de vinger op de zere plek en is niet zomaar bereid het op te geven met mij en mijn geklungel met de pomp en sensor. Ik denk dat hij en ik elkaar wel gaan waarderen als we elkaar wat beter leren kennen. Ik houd van mensen die recht door zee zijn en geen blad voor de mond nemen. Nou, dat zit wel goed bij deze internist, ook al moet ik er nog een beetje aan wennen. Want gek genoeg vind ik het dus ook heel erg fijn als iemand het stokje even van me overneemt en zegt: ‘zo gaan we het doen’. Geen geneuzel over hoe ik me in allerlei situaties voel, wat dat met me doet etc. maar eerst die bloedsuikers op de rit en daarna kunnen we praten over de rest. Werk aan de winkel dus, let’s do this!