Een nieuw huis – Nora

Wij leven in een gekke tijd. De glucosesensor wordt niet voor iedereen vergoed, elke dag staakt een andere belangengroep en het is realistischer om als starter in een doos te leven dan in een betaalbaar huis. Kortom, de perfecte tijd om voor mij, werkend in het domein jeugd, met een FreeStyle Libre, op zoek te gaan naar een appartement in Nijmegen!

Maar het is gelukt om een huisje te vinden! Na wat frustrerende en stressvolle dagen waarin je je werkagenda om de haverklap moet omgooien voor die ene bezichtiging van het appartement die er toch niet zo mooi uitziet als op de foto’s, of waarin je al je gegevens opstuurt naar de makelaar waarvan je dacht dat daarvoor nou juist die AVG was opgesteld. Wel een lichtpuntje in deze privacyschending: de uitdraai van mijn suikers hoefde dan weer niet opgestuurd te worden, althans, daar werd niet om gevraagd. Maar lang verhaal kort: binnenkort woon ik in een prachtig appartement.

En nu nog wonend in mijn studentenkamertje komt het besef van alle ruimte die ik straks heb. Dan is het eindelijk tijd om die overvolle medicijnenplank uit te breiden. Langzaam neemt mijn diabetes mijn kamer van 11 m² over. En dan doel ik niet op de foto’s van mijn ‘suiker’-vrienden. Nee, mijn diabetesspullen zijn OVERAL! Mijn sensoren liggen geopenbaard op een plank, want ja, als je er zoveel voor betaalt, dan moet je daar toch extra van genieten. Mijn stripjes, waar ik tegenwoordig een overschot van heb, plaats ik als een toren van Pisa op mijn kast. De insuline drijft ergens onderin een vieze studentenkoelkast (don’t worry, het zit in plastic). Mijn ranja en druivensuiker staan voor het grijpen op mijn plank (en soms als ik geluk heb, ligt daar nog een fijne hyposnack). En dan heb je de plank. De plank van Tetris. Alle overige tasjes, doosjes, naaldjes, reservemateriaal, verbanden, tape of ander materiaal dat ook maar enigszins ooit in de toekomst van pas kan komen voor mijn diabetes ligt op, jawel, echt waar, 1 plank. Je snapt dat dit soms enige frustratie oplevert als ik een specifiek soort batterij moet vinden die ik bijna nooit nodig heb en die dus ergens onder alle reserve-insulinepennen ligt. Maar het is pas echt feest als mijn doos gekleurde naaldjes als confetti ontploft op de plank, of nog erger, op de vloer.

Meer ruimte. Alleen al voor die medicijnen, kom maar door. Wat fijn. Ik kan niet wachten. Misschien neem ik wel een hele kast, een hele kamer! Eventuele tips en tops over de inrichting van je diabetesspullen neem ik graag ter harte! Alles is welkom om te voorkomen dat ik weer moet gaan suikertetrissen om bij mijn batterijen te komen.

Nu ga ik mijn hyposnack oppeuzelen in het kader van: wat er niet meer is, hoeft niet meeverhuisd te worden!

Zoete smak,

Nora