Goede voornemens, ja of nee? | Suzanne

Januari .. Daar gaan we weer met het rondje goede voornemens. Best vermoeiend vind ik dat soms. In de eerste week van het jaar wordt me toch minstens 10 keer gevraagd wat mijn goede voornemens zijn en hoewel ik daar eigenlijk nooit echt aan deed, vraag ik er zelf ook heus wel eens naar. Blijkbaar is een nieuw jaar een moment van bezinning, maar zouden we niet ALTIJD ons beste beentje voor moeten zetten? 

Zeker op het gebied van mijn diabetes bekruipt me toch altijd weer het gevoel dat ik het misschien nog wel een klein beetje beter kan doen. Dat ik heus wel wat minder koolhydraten kan eten tijdens de lunch, dat ik best nog een extra uurtje in de week kan sporten of wat vaker de fiets kan pakken, dat ik eigenlijk alleen in het weekend een glaasje wijn zou mogen drinken en dat ik toch echt dat koekje bij de thee eens zou moeten laten staan. Maar ja, hoe leuk vind ik het leven nog als ik al deze dingen zo volgens het boekje doe? Toch net iets minder leuk, vrees ik..

Toen we ruim een jaar geleden verhuisden naar een andere woonplaats, had ik het gevoel weer een beetje opnieuw te beginnen. Heel verfrissend vind ik dat van tijd tot tijd, want dat zorgt ervoor dat ik ook over een aantal andere dingen in mijn leven weer eens extra goed na ga denken. Word ik nog steeds blij van de dingen die ik doe, heb ik nog steeds de juiste mensen om mij heen, ben ik blij met wie ik ben en sta ik nog steeds achter mijn eigen leefstijl? En zo had ik voor 2019 toch ineens een paar goede voornemens, die me voor een groot deel verrassend goed gelukt zijn! Dus in 2020 ga ik daar ook gewoon weer voor, al slaagt er maar eentje ;-).

Voor de verandering (not!) zet ik mijn diabetes maar weer eens centraal, temeer ook omdat ik, tegen alle verwachtingen in, zwanger ben van ons tweede kindje. Nu wil ik al helemáál alles ‘goed’ doen. Het afgelopen jaar was diabetestechnisch gezien een roerig jaar met de overstap naar de Minimed670G en een ander ziekenhuis en bijbehorend behandelteam. Dat heeft me veel geleerd, waar ik hopelijk komend jaar de vruchten van kan plukken. 

Door de verhuizing vorig jaar, kan ik helaas niet meer op de fiets naar mijn werk. Van mijn voornemen om op vrije dagen vaker de fiets of de benenwagen te pakken, is helaas weinig terecht gekomen. Dus vanaf januari heb ik mezelf maar weer braaf ingeschreven bij een sportschool in de buurt. En met drie boterhammen in plaats van vier (dik belegd, dat dan weer wel) moet ik het de rest van de middag ook best redden. Of misschien moet ik de boterhammen eens wat vaker links laten liggen en mezelf trakteren op een goedgevulde maaltijdsalade?

Over die verhuizing gesproken: dat is niet aan te raden als je diabetes hebt hoor! Jemig zeg, mijn waardes vlogen alle kanten op tijdens de twee weken dat we er echt druk mee waren. Omhoog van de stress, omlaag van het sjouwen, terug omhoog omdat ik vergat te bolussen en weer keihard omlaag door het schoonmaken. Stofzuigen is my number one hypo veroorzaker! En zo heb ik er nóg een goed voornemen bij voor de komende jaren: geen verhuizingen meer! 🙂