Lennie is stuk | Sanne

Lennie is stuk. Zijn leven hing al een tijdje aan een zijden draadje, maar toen ik iets te enthousiast met mijn rugzak langs een boom liep, brak het. Het zat eraan te komen, maar toch vind ik het heel jammer. Lennie is namelijk veel meer dan een leuke miniatuur leeuwenknuffel die mijn rugzak opvrolijkt. Lennie is een symbool. Maar nou is ‘ie dus stuk.

Ik kreeg Lennie bij mijn eerste JDRF-walk. Ik had toen zo’n negen maanden type 1 diabetes en had flink wat geld opgehaald voor onderzoek naar diabetes, want ik was vastbesloten dat ‘dit’, al dat nadenken en al die naalden, maar tijdelijk zouden zijn. Inmiddels zijn we ruim vijf jaar en zes JDRF-walks verder en weet ik beter, maar Lennie en ik zijn onafscheidelijk geweest. Hij was, net als diabetes, overal bij.

Van het halen van mijn middelbare schooldiploma tot het laatste tentamen van mijn bachelor, van het winnen van diabetesprijzen en het grandioos verliezen van voetbalwedstrijden tot zeven maanden in het buitenland studeren en gezellige avondjes met vrienden. Hij stal de show bij meet-ups met andere leuke mensen met type 1 diabetes, ging mee studeren, mee naar mijn bijbaantje en vrijwilligerswerk. Hij reisde de halve wereld met me mee rond voor diabetes-gerelateerde zaken en vakanties. Hij kampeerde mee op de Chinese muur, was getuigen van mijn eerste poging tot skiën en nam talloze keren samen met me de trein op weg naar nieuwe avonturen.

Ook op de minder leuke momenten was Lennie erbij. Hij lag in een hoekje toen op mijn eerste stage een verpleegkundige mijn volledige zelfvertrouwen wegveegde door te zeggen dat ik met al die hypo’s nóóit een goede arts zou worden en dus maar moest overwegen te stoppen met mijn studie. Hij werd met tas en al furieus op de grond gesmeten als diabetes me even allemaal teveel werd. Hij keek vanuit de berm naar voorbijrazende auto’s toen mijn lichaam na de vijfde hypo die dag even niet meer verder kon. Hij is menigmaal bedolven onder verpulverde dextro en gebruikte teststrips die een permanente bodem van elke rugtas vormen. Soms bleef het aan zijn manen kleven als we in de stromende regen op de fiets een hypo moesten oplossen.

Toch staat Lennie vooral symbool voor alle mooie dingen die ondanks, maar vaak ook dankzij, diabetes op mijn pad zijn gekomen. Voor verder leven na de diagnose. Voor het feit dat diabetes klote is, maar het leven met diabetes nog steeds fantastisch mooi kan zijn. Ik ga dat kleine vrolijke leeuwtje aan mijn rugzak missen, maar ook zonder hem komt het goed. Dat kwam het namelijk ook toen die bètacellen ermee ophielden!