Soms is het fijn als het zichtbaar is | Sanne

Laatst had ik een vervelende sensor. Hij zat er al drie dagen langer op dan de bedoeling was. Kwestie van even los halen, opladen en herstarten. In mijn ogen gaat een sensor mee zolang als hij het doet, niet zolang als Medtronic heeft bedacht dat hij het zou moeten doen. Er waren twee blaren ontstaan onder de tape en die deden behoorlijk zeer, hij liet langzaam los en hij gaf regelmatig aan dat de sensor geupdate werd, waardoor je tijdelijk geen sensorwaardes ziet. Genoeg redenen dus om de sensor eraf te halen.

Toch besloot ik het niet te doen. Ja, ik had behoorlijk last van het ding en ik wilde niets liever dan mijn bovenarm verlossen van het leed, de blaren verzorgen met sudocrème en de irriterende restjes tape verwijderen, maar omdat ‘ie af en toe nog een teken van leven gaf liet ik hem nog even zitten. Ik zou die middag namelijk met een vriendinnetje meegaan naar poweryoga. Dat was iets wat ik nog nooit gedaan had en dan zijn die alarmpjes toch wel heel erg handig.

Ik leek met die beslissing een soort vooruitziende blik te hebben gehad. Na de yogales kwam er iemand naar me toe. Ze had mijn sensor zien zitten en wilde weten of ik diabetes had. Het zat zo: ze was recent vanuit Spanje verhuisd naar Maastricht voor haar studie, had diabetes en ze had bijna geen infusiesets en reservoirs meer. Ze had geprobeerd deze vanuit Spanje te laten overkomen, maar dat was geen optie. Haar vraag was of ik wist hoe ze in Nederland aan infusiesets kon komen.

Ik voelde haar paniek en machteloosheid. Toen ik in Istanboel op uitwisseling was ging mijn sensorinserter kapot en was er vanuit Nederland ook geen hulp mogelijk. Het was dat ik via de Stichting contact had met een Turkse diabetesblogger die me heeft geholpen om met Medtronic Turkije een nieuwe inserter te regelen en in de tussentijd aanbood haar inserter langs te brengen, maar anders had ik een aantal maanden zonder sensor gezeten. Het is namelijk verrekte moeilijk om in een land waar je de taal niet spreekt en het systeem niet kent dit soort dingen te regelen.

De volgende dag heb ik haar een paar dozen infusiesets en reservoirs gebracht. Alhoewel het in het ideale geval niet nodig was geweest, ben ik blij dat ik haar heb kunnen helpen. Blij dat er een diabetescommunity bestaat en dat ik nu voor iemand anders kon betekenen wat Ezra (de Turkse blogger) ooit voor mij betekende. Maar vooral heel blij dat ik af en toe bewust mijn sensor zichtbaar draag. Dan is het fijn dat het zichtbaar is. Het levert vaak mooie momenten op.