Het mooiste aan diabetes ben jij | Anne

Ziek zijn kan best gezellig zijn, als je maar niet alleen bent. Precies daarom raad ik iedereen met type 1 diabetes (of welke ziekte dan ook) aan om ooit eens te kletsen met iemand die het ook heeft. Je geneest er niet van, maar het troost en verzacht meer dan alle andere dingen op de momenten dat je het even moeilijk hebt.

Ik vond mijn steun en toeverlaat vier jaar geleden. We spraken voor het eerst af als iets te jonge zeventienjarige vrijwilligers op Utrecht Centraal om de weg te vinden naar een zaaltje. Ons interne navigatiesysteem gedroeg zich meer als een duizelige kip, dus we konden elkaars hulp goed gebruiken. We bleven contact houden en namen uiteindelijk het bestuur van Stichting ééndiabetes op onze schouders. Ze ging een tussenjaar doen en ik praatte eindeloos op haar in: ‘Kom in mijn stad studeren! Kom naar Maastricht!’. En zo geschiedde. Tegen mijn verwachting in nam ze dat advies heel serieus. Ze kwam naar Maastricht. Ze woont nu twee straten verder.

En daar, vanuit het zuidelijkste stukje van het land, geven we vorm aan onze gezamenlijke missie. Samen zetten we ons vanuit onze eigen ervaring in voor de dingen die we belangrijk vinden. We drinken eindeloos kopjes koffie en praten over niets anders dan ‘ons’ magazine. Hoe we andere jonge mensen kunnen bereiken. Hoe we artsen en verpleegkundigen wat kunnen leren. We kletsen over onze passie voor de gezondheidszorg. Over de hulpverleners die we later willen worden en over de patiënten die we zijn.

Ze is maar twee straten verder als ik insuline nodig heb, omdat de mijne op is. Of als ik haar medicatie tijdelijk in wil ruilen voor de mijne (don’t try this at home). Ze is in de buurt als ik een vingerprikker nodig heb. Of als mijn insulinepomp leeg is, zodat ik haar pomp aan mijn lijf kan koppelen om me druppeltjes levenselixer toe te dienen. Ze is in de buurt als ik wil huilen en alleen maar thee wil drinken.

Soms praat ze een beetje teveel, maar dat maakt niet uit. Dat doe ik ook.

Nu is het pijnlijke punt aangebroken dat het niet lang meer duurt voor ze weer weggaat. Eerst gaat ze een veel te lange tijd wereldreiziger spelen. En dan gaat ze terug naar de grote stad, Amsterdam. Ver weg. En het doet, heel stiekem, een beetje pijn. Want ik ga dat zo ontzettend missen, joh.

Lieve Sanne, het mooiste aan diabetes ben jij.