Mijn zwangerschap | Romy

Veel mensen vragen hoe het mij vergaan is om diabetes te hebben en zwanger te zijn. Er zijn zeker pittige momenten geweest, maar door goed te luisteren naar mijn lichaam was het beter te doen dan ik van tevoren had verwacht. 

Ik kwam er in Griekenland achter dat ik zwanger was. Op een avond liepen we door de winkelstraat en was ik opeens ontzettend misselijk. Mijn suikerwaarde zat opeens op 26 en was niet omlaag te krijgen. Direct kwam in mij op: ik zal toch niet zwanger zijn? Na ongeveer tien tests te hebben gekocht in de Griekse apotheken heb ik in paniek mijn diabetesverpleegkundige een mail gestuurd: ik ‘denk’ dat ik zwanger ben!

Echt geloven deed ik het zeker niet. Ik wilde zó graag zwanger worden, eigenlijk al jaren, en sinds kort had ik groen licht gekregen van zowel mijn diabetesverpleegkundige als mijn internist. Was ik dan nu écht zwanger? Als ik harder mijn best had gedaan om mijn waardes goed onder controle te krijgen, had ik vast veel eerder groen licht gekregen. Kennelijk was ik er nu pas écht aan toe. Er op vakantie achter komen dat het dan gelukt is, was fantastisch.

In het begin schommelden mijn waardes enorm. Op vakantie heb ik meerdere malen mijn diabetesverpleegkundige in paniek gemaild. “Wat moet ik doen? Straks gaat het mis of houdt mijn baby’tje er iets aan over.” Uiteraard had ik alle risico’s op internet gelezen en mezelf dus helemaal gek gemaakt. Gelukkig kon mijn diabetesverpleegkundige mij meestal aardig geruststellen en heb ik evengoed nog redelijk van mijn vakantie kunnen genieten (al kon ik niet wachten om in Nederland nog minimaal tien tests te kopen om te kijken of het dan écht écht écht waar was).

Ik weet nog goed dat ik in winkeltjes en restaurantjes telkens heel aardig een Ouzo aangeboden kreeg en steeds afsloeg. Soms werd ik echt wel een beetje beledigd aangekeken. Het feit dat ik geen wijntje mocht drinken en alleen maar sla at, gaf de vakantie wel een andere sfeer, maar ik was zo ontzettend blij dat het mij echt niets kon schelen!

De eerste echo was heel spannend. Is het wel echt zo? Natuurlijk was het zo. Die twintig tests logen er niet om. Het was heel bizar om in de wachtkamer bij de gynaecoloog te zitten. Ik keek rond naar al die zwangere dames en dacht: over een hele tijd heb ik ook zo’n buik. Wat is die tijd snel gegaan …

De eerste twintig weken heb ik minder genoten dan ik achteraf had moeten doen. Natuurlijk genoot ik van het feit dat ik zwanger was, maar de angst dat er iets fout zou gaan, was toch telkens flink aanwezig. Ik was als de dood voor een miskraam of een ernstige complicatie bij de 20 wekenecho. Telkens wanneer mijn glucosewaarde boven de 7.8 schoot, voelde ik toch paniek. Hoe langer ik zwanger was, hoe minder dit gelukkig werd.

Ik heb heel veel in het ziekenhuis gezeten. Je krijgt als diabeet erg veel echo’s en wordt goed in de gaten gehouden. Ik heb vele gynaecologen gezien, waardoor echt een band opbouwen met iemand moeilijk is. Een verloskundige is veel persoonlijker. Het ziekenhuis is toch een beetje lopendebandwerk. Uiteraard is het allemaal in het belang van mijzelf en mijn kindje geweest, dus heb ik hier ook verder geen enkel probleem van gemaakt.

Eenmaal bij de 20 wekenecho was ik eigenlijk niet eens zo heel zenuwachtig. Ik voelde dat alles goed was. Mijn partner daarentegen zat te shaken in zijn stoel en de zweetdruppeltjes liepen van zijn gezicht. Ik had niet doorgehad dat hij het zo spannend vond! Gelukkig klopte mijn gevoel. Het kindje werd letterlijk binnenstebuiten gekeerd op de echo en alles was gewoon goed. Met een gerust hart gingen we naar huis.

Mijn glucosewaardes waren eigenlijk ook best goed. Ik had heus eens een uitschieter naar de 12 en soms at ik ook gewoon een stuk chocolade, maar over het algemeen mocht ik niet klagen en kreeg ik telkens te horen dat ik het hartstikke goed deed.

Rond alle feestdagen had ik weer een echo. De vrouw die de echo maakte keek wat bedenkelijk en het was een lange tijd stil. Ik voelde dat het niet goed was. “Ik zie een vaatje bij het kindje dat anders loopt dan zou moeten. Het loopt de verkeerde kant op. Ik heb geen idee of het kwaad kan, maar ga het noteren en bespreken met een arts. Bij een volgende afspraak zullen ze er dan zeker op terug komen.” Fijn … Met dit nieuws ga je dan naar huis terwijl je geen flauw idee hebt of je je nu zorgen moet maken of niet. Maar geloof me: je zorgen maken doe je wel!

De eerstvolgende afspraak was gemaakt in Hoofddorp. Er had een arts naar de echo gekeken die er iets meer verstand van zou hebben en zij kwam ons vandaag een verklaring brengen. “Jullie kindje heeft een vaatje teveel. Normaal zitten er twee vaatjes, hij heeft er drie. Het vaatje loopt vanaf de alvleesklier en zou kunnen duiden op een hartafwijking. We willen graag nog een echo maken, dit kan over een dag of vijf.”

Daar zit je dan. Helemaal in shock door het woordje hartafwijking. Hoe kan het? De 20 wekenecho was toch goed? Alles was zo uitgebreid bekeken? Ze had het over de alvleesklier … Komt het dan toch door mijn diabetes? Ben ik er dan te slecht mee omgegaan? Deze gynaecoloog vertelde dat ze sowieso mijn diabetesverpleegkundige ging mailen, omdat ik toch echt te vaak te hoog zat met mijn waardes. Ik maar denken dat ik het allemaal zo goed doe …

De volgende ochtend belde mijn diabetesverpleegkundige mij om te vertellen dat ze een mail ontvangen had. Nadat ik haar alles verteld had, vroeg ze mij om even helemaal niets meer te eten of drinken wat niet goed was. Geen oliebollen met oudejaarsavond, geen koekje, even alleen maar salades en af en toe een stuk fruit. Even dacht ik: moet ik nu toch opeens strenger worden terwijl jij mij steeds wijsmaakt dat ik het allemaal zo goed doe en zelfs té streng ben voor mezelf? Maar ik zei haar dat ik het zeker zou doen.

Na dagen van stress kwamen we weer aan in Hoofddorp. Dit keer zagen we weer een ander gezicht. Zou zij ons meer kunnen vertellen? Deze mevrouw vertelde ons dat er inderdaad iets te zien was wat niet helemaal klopte. Het was geen extra vaatje zoals mevrouw nummer 2 zei, het was een verkeerd groeiend vaatje zoals mevrouw 1 vertelde. Het kwam ook niet vanaf de alvleesklier. Wat het wel was, kon ze ons niet vertellen. Wij kregen een verwijzing naar de VU waar ze ons beter zouden kunnen vertellen wat het allemaal inhield en wat er aan gedaan kon worden. Óf er iets aan gedaan moest worden. “Eigenlijk hadden ze jullie meteen daarheen moeten sturen, dat had een hoop stress gescheeld”, was haar afsluitende zin. Zo ga je dan weer naar huis, vlak voor oudejaarsavond, met een gevoel dat onmogelijk te beschrijven is.

Weer dagen later gingen we dan op weg naar de VU. Wat waren we zenuwachtig! De vrouw die ons hielp was ontzettend aardig en rustig. Ik kreeg een heel uitgebreide echo om alles nog eens goed te bekijken. Het verhaal van het vaatje klopte, maar verder was alles prima. “Wanneer alles wordt aangelegd bij een kindje, groeit alles dubbel. De ene helft blijft bestaan en de andere helft sterft af. Normaal sterft de rechterhelft af en blijft de linkerhelft bestaan. Bij jullie kindje is dit net andersom gegaan. Het is heel uitzonderlijk, maar het kan geen kwaad. Jullie hoeven je dan ook geen zorgen te maken en een vervolgafspraak is niet nodig.”

Ik kon wel janken van blijdschap. Mijn vriend maakt een sprongetje in zijn stoel. Eenmaal uit de kamer vloog hij van blijdschap door de lucht. Alles is goed! We krijgen een gezonde jongen!

Het hele hartafwijkingverhaal was onzin. Dit had niets te maken met zijn hart. Hoe kan iemand zulke termen over tafel gooien zonder überhaupt te weten wat er aan de hand is? Eenmaal thuis heb ik dan ook alles uitgeschreven en als klacht teruggekoppeld aan het ziekenhuis.

Sinds ik een week of 30 zwanger ben, merk ik dat het zwaarder wordt. Mijn baby is aan de grote kant. Dit komt door de diabetes en dit had ik ook wel verwacht. De meeste moeders met diabetes krijgen een wat groter kindje en bijna altijd word je dan ook tussen de 38 en 39 weken ingeleid. Ik heb erg veel last van mijn rug en begin steeds meer vocht vast te houden, maar ach, straks ben ik dat vast allemaal binnen een minuut vergeten!

Mijn glucosewaardes gaan vrij goed, dus daar ben ik heel erg blij mee. Ik ben nu 35 weken zwanger en de laatste loodjes zijn aangebroken. Zenuwachtig voor alles wat komen gaat ben ik zeker, maar ik heb er ook ontzettend veel zin in! Ik kan niet wachten om mijn kleine druktemaker (ja, dat is hij nu al behoorlijk) vast te houden en samen met mijn vriend te gaan genieten van ons eigen gezinnetje!