Een ode aan vrienden | Sanne

Vorige week was ik op vakantie met vrienden van de middelbare school. Afgezien van het feit dat we allemaal zo druk zijn dat het een wonder is dat we überhaupt een week hadden gevonden waarin het grootste gedeelte kon, was dit diabeteswise ook bijzonder.

Mijn vrienden van de middelbare school zijn eigenlijk de enige vrienden die mij ook zónder diabetes hebben gekend. Zij hebben mij op mijn allerziekst gezien vlak voor mijn diagnose en hebben mijn hele diabetescarrière mee gekregen. Op vakantie gaan met deze vrienden betekent geen enkele vraag over diabetes, want ze begrijpen alles. Het betekent geen “gaat het?” nadat ik om een hypopauze heb gevraagd, want ze weten dat ik daar een hekel aan heb. Het betekent cola light bij de boodschappen. Ze kijken niet op van piepjes, draadjes en druppels bloed. Ze maken grapjes over diabetes alsof ze het zelf hebben. Het zijn hele bijzondere mensen.

Toen ik leerde hoe ik diabetes moest implementeren in mijn leven waren ze erbij. Ze kwamen langs in het ziekenhuis en bestookten de kinderarts met vragen. Ook brachten ze snoep mee “omdat ze zich hadden ingelezen en ik dat nog steeds mocht” En ze versierden mijn kamer met de 100 handschoentjes die daar aanwezig waren. Ze waren bij mijn eerste spuiten, eerste hypo’s en hypers. Brachten me thuis als ik dacht dat 7 km naar huis fietsen met een bloedglucose van 1.9 een goed idee was. Ze bleven naast me op de stoeprand zitten als een hypo hard aankwam. Sommigen hadden altijd Dextro bij zich voor als ik  het was vergeten. Ik sleepte ze mee naar JDRF walks en informatieavonden, waar ze allemaal enthousiast hielpen als vrijwilliger. Ooit hebben we de hele school een week lang op zijn kop gezet met een actie voor het JDRF waarmee we 1300 euro ophaalden. Diabetes is voor hen net zo normaal geworden als voor mij. Waar studievrienden nog wel eens heel veel vragen hebben bij piepjes en bezorgd reageren op bloedglucosewaardes die niet binnen de lijntjes zijn, besteden zij er geen aandacht meer aan. En dat is soms zo ontzettend fijn.

Terwijl ik dit blog schrijf kan ik een permanente glimlach niet onderdrukken en krijg ik een heel fijn gevoel. Mede dankzij hun fijne houding tegenover diabetes heb ik het destijds op een goede manier kunnen implementeren in mijn leven. Ze zijn ontzettend belangrijk voor me en ik ben blij dat ze er zijn. Type één heb je niet alleen!