Een ode aan de insulinepen | Anne

Voor zover medische technologie in de mode kan zijn, kunnen we wel zeggen dat insulinepompen in de mode zijn. Ze worden steeds meer gebruikt. Hoe geavanceerder, hoe beter. Vooral de pompen in combinatie met CGM of een closed loop zijn ‘in’. Bovendien heeft één van de bedrijven zelfs bedacht om een mooi stijl-icoon van een insulinepomp te maken door hem te voorzien van hippe kleurtjes en een modern design. Dat is allemaal heel tof, en ik ben groot voorstander van hippe insulinepompen. Maar al het lawaai over insulinepompen overschreeuwt soms wel de waarde van mijn oude vertrouwde vriend: de insulinepen.

Ik heb regelmatig dagen, weken of maanden dat diabetes even teveel is naast de andere dingen in mijn leven. Het vullen van een pomp, op voorraad hebben van voldoende materiaal en medicatie en opladen van de pomp klinkt als een eenvoudig klusje. Mijn ervaring is dat het een vreselijke opgave kan zijn als je genoeg andere zaken aan je hoofd hebt en vooral als je leeft in twee huizen. Diabetes staat voor mij niet op één. Mijn studie, mijn enthousiaste ideeën, mijn vrienden en familie, staan daar absoluut nog voor. Dat betekent dus ook dat ik niet alles aan de kant ga schuiven om de perfecte basaalinstellingen te vinden of om de ratio’s allemaal heel precies af te stellen. Soms kan ik het gewoon niet meer aan om óók nog een nieuw infuus te schieten, of óók nog die cartridge te vervangen. 

Een maand geleden vergat ik de handset van mijn insulinepomp mee te nemen naar de universiteit. Het betekende dat een dag zonder eten me te wachten stond, want ik had niet ontbeten en belangrijke colleges die ik niet kon missen. Aan het einde van de dag fietste ik langs huis om mijn handset op te halen en ging meteen door naar de andere kant van de stad, waar ik met een groep vrienden zou koken en avondeten. Toen het eten op mijn bord lag en ik wilde eten (eindelijk!), zag ik dat de batterij van de pomp leeg was. Ik kon dus nog steeds niet eten, moest op en neer naar huis en heb daar ontzettend hard staan huilen.

Het was het moment dat ik besloot om mijn spuit weer te vriend te maken. De spuit laat me nooit in de steek en is zelden leeg. Er hoeft minder vaak iets vervangen te worden. Alleen de naaldjes voor eenmalig gebruik, maar, eerlijk is eerlijk, die gebruik ik gewoon meer dan eens*. Gewoon een week, eigenlijk. Dan heb ik een week geen omkijken naar ‘diabetesgeregel’, en dat is het dubbel en dwars waard.

*Disclaimer: natuurlijk is het een erg slecht idee om naaldjes voor eenmalig gebruik vaker dan één keer te gebruiken. Doe dit niet. Het is slecht voor je huid en insuline kan kristalliseren in de naald, waardoor er niets uit de naald komt. Heel slecht idee dus. Niet aan beginnen. Maar als je het toch wél doet, begrijp ik je volledig.