Mijn bevalling & de eerste weken als moeder | Romy

Veel mensen vragen aan mij hoe mijn bevalling is gegaan: “Je hebt tenslotte wel diabetes, gaat het dan anders dan bij een ander?” Nee, niet per se.

In goed overleg met de internist én de diabetesverpleegkundige heb ik besloten zelf mijn diabetes te blijven regelen zolang dit ging. Ik ken mijn lichaam het beste en met de sensor moest dit goed komen. Wanneer het écht niet meer zou gaan, zou het door middel van een infuus worden overgenomen.

Zondag 1 maart moest ik al erg vroeg in de ochtend in het ziekenhuis zijn. Er werd een ballonnetje geplaatst, waarna de eerste ontsluiting zou moeten ontstaan. Ik moest die dag en nacht in het ziekenhuis blijven. Gelukkig mocht mijn vriend Jeroen de eerste nacht bij mij blijven slapen.

Maandag ochtend om 6.00 uur stond de verpleging naast mijn bed. “We gaan het ballonnetje verwijderen en kijken hoeveel ontsluiting je al hebt.” Jeetje, zo vroeg, een uurtje later had best gemogen hoor, dacht ik bij mezelf. De ballon ging er gemakkelijk uit en ik had al vier centimeter ontsluiting. Direct werd ik aan het infuus met weeënopwekkers gelegd en werd mij beloofd dat ik zeker vandaag nog ‘mama’ zal worden. Spannend!

Heel regelmatig werd het infuus wat opgevoerd. De weeën werden heftig en mijn ontsluiting werd regelmatig nagekeken. Helaas bleef dit op 4 centimeter hangen. Rond 13.00 uur hield ik het niet meer. Na 6 uur heftige weeën te hebben gehad, smeekte ik om een ruggenprik. Na enkel overleg kreeg ik hier toestemming voor en kreeg ik direct een katheter. De hele onderkant wordt verdoofd, dus zelfstandig plassen ging niet meer. Omdat het nogal druk was in het ziekenhuis heb ik ruim twee uur moeten wachten op de ruggenprik. Eenmaal gezet bleek deze niet te werken en moest ik wachten tot er nog wat vloeistof bij werd gespoten. Het wachten was verschrikkelijk, maar eenmaal gelukt voelde ik de pijn snel zakken … Wat een verademing!

Rond 22.00 uur in de avond had ik nog steeds maar 4 centimeter ontsluiting. Hij gaat toch wel vandaag nog komen hè, dacht ik bij mezelf. In overleg besloten we voor een keizersnede te gaan. De ontsluiting zou niet nu opeens sneller gaan en veel langer wachten zou ook niet goed zijn. Ik werd ontzettend goed behandeld en om 23:17 uur kwam mijn mooie Noud ter wereld. Het gevoel dat Jeroen en ik hadden toen we hem voor het eerst zagen is niet te beschrijven. Wat een liefde!

Mijn diabetes ging opvallend goed. De gehele dag zat ik eigenlijk prima. Wat was het fijn dat ik dit niet uit handen hoefde te geven!

Wij zijn tot en met zaterdag in het ziekenhuis gebleven. Jeroen mocht gelukkig een aantal nachten blijven (Oké, dit deden we soms ook een beetje stiekem, maar hallo, ook hij is voor het eerst papa geworden!) We hebben onze dierbaren in het ziekenhuis mogen ontvangen en Noud vol trots kunnen laten zien. Vooral zijn neefje en nichtje smolten toen ze hem zagen. Mijn oud-diabetesverpleegkundige, die door omstandigheden mijn zwangerschap niet heeft kunnen meemaken, kwam ook even op bezoek. Een emotioneel maar mooi moment.

Het herstel van een keizersnede duurt iets langer dan een natuurlijke bevalling en Noud deed in het begin een beetje eng. Hij heeft zich drie keer enorm verslikt. Hij leek wel te stikken. Noud overstrekte zich totaal en leek geen lucht te krijgen. Hoesten deed hij niet en het ademen leek op dat moment te stoppen. Doodeng! Ik was in totale paniek. Het bleek dat Noud er moeite mee had te beseffen dat hij tijdens de fles moet drinken, slikken en ademen tegelijk. Een duidelijk kenmerk van premature kindjes. Noud is tenslotte met 38 weken gehaald. Het enge was dat Noud het niet alleen tijdens of direct na de fles deed, maar soms gebeurde dit 3 uur later. Ik durfde niet te slapen en was als de dood dat hij dit in de nacht zou krijgen en ik het niet zou horen of zien. De eerste aanval merkte mijn moeder op en had ik zelf niet eens in de gaten. Dit maakte de angst nog groter.

Na vele checks en een aantal nachtjes aan de ‘plakkers’ zijn we dan zaterdag naar huis gegaan. Het hele huis was versierd door mijn moeder en Jeroen en er stond een prachtige bos bloemen van mijn moeder en stiefvader op ons te wachten. Wat een verrassing! De eerste nacht thuis slapen was eng, ik lag nog net niet bij Noud in bed. Maar na elke nacht werd de angst minder en het vertrouwen groter.

Het thuis zijn was fijn. Van mijn moeder, zus en iedereen die daarbij hoort, hebben we een kraammand met 10 cadeaus gekregen. Wat was het een feestje elke dag een pakje open te mogen maken. Wat zijn we enorm verwend!

Op kraamzorg hadden we nog twee dagen recht. Voor Jeroen was dit meer dan genoeg, haha.

Noud is nu alweer 3 weken oud. Mijn diabetes is een rommeltje. Opeens ben je weer ‘alleen’. Het kindje is eruit en je hebt een stuk minder insuline nodig. Ik heb de eerste twee weken heel veel hypo’s gehad. Soms zat ik op 1,2! Nu mijn hormonen weer een beetje normaal gaan doen, heb ik juist weer veel hypers. Het is even een klusje om alles weer onder controle te krijgen, maar dit gaat zeker lukken.

Mijn kraamtijd is bizar. Het is mijn eerste kindje, op wie ik heel lang heb gewacht, en nu kan ik hem aan niemand laten zien. Jaren wilde ik moeder worden, maar durfde ik dit niet in verband met mijn diabetes. Dat de coronacrisis precies nu moet plaatsvinden, doet mij verdriet. Vooral je eigen familie wil je hier zo graag bij betrekken. Noud wordt nu al zo groot. Gelukkig hebben we FaceTime en WhatsApp en kan ik veel foto’s en filmpjes doorsturen, maar pijn doet het wel. Ik zag voor me hoe ik samen met mijn moeder zou gaan wandelen met Noud. Nu kom ik niet verder dan de tuin en kunnen we enkel met elkaar videobellen.

Gelukkig doet Noud het goed. Jeroen en ik genieten volop van hem en geven hem alle liefde die we in ons hebben.

Hopelijk gaat deze ellende snel voorbij, komen we hier allemaal gezond doorheen en kan ik heel binnenkort mijn kleine Noud vol trots aan iedereen laten zien. Dat is het enige dat nu telt!