Fata morgana | Donja

Een dag zonder diabetes.
Is voor mij een fata morgana.
Het zien van een luchtspiegeling.

De wekker gaat, je staat op, je kleedt je aan en poetst je tanden, maakt je ontbijt klaar. Cruesli? Pannenkoeken? Of een yoghurt met fruit? Het kan allemaal. Daarna spontaan een rondje hardlopen in de warme zon, dit doet je goed. Even snel douchen en weer door. Je voelt je fris, je voelt je gezond, klaar voor het feest met je vrienden, de hele middag dansen, wijn drinken en de dag afsluiten door spontaan uit eten te gaan. Moe maar voldaan je bed in ploffen. Het voelde als een leuke – maar vooral als een zorgeloze -dag.

Of een dag ook zo anders zou voelen, zou het zo zijn zonder diabetes? Geen idee. Ik kan het mezelf maar lastig voorstellen. Ik heb inmiddels 22 jaar diabetes. Ik werd gediagnosticeerd toen ik nog geen 1.5 jaar oud was. Maar ik zie het bij zoveel mensen om mij heen, ik heb mij grotendeels van mijn leven als ‘enige diabeet’ tussen de (voor mij) gezond (ogende) mensen bevonden en heb mij daar als kind ook vaak alleen in gevoeld. Ik was anders. Ik was de persoon waar altijd wel een aanpassing voor gedaan werd, meestal niet nodig en altijd goed bedoeld, maar het gebeurde wel. Spontaan had een iets andere betekenis in mijn woordenboek, namelijk dat het nooit helemaal spontaan was. En als er wel spontane dingen gebeurden in mijn leven, waar ik geen rekening mee kon houden, dan moest ik rekening houden met consequenties dan wel in onvoorziene hypers en hypo’s. Ik leef met de diabetesroutine, dag in dag uit. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed.

Mijn wekker gaat, ik meet mezelf of kijk op mijn sensor, ik bedenk wat ik ga eten en reken het aantal koolhydraten uit, ik geef mezelf een bolus en poets mijn tanden. Ik maak mijn ontbijt klaar. Ik maak mezelf klaar om een rondje hard te lopen maar mijn bloedsuiker schiet omhoog. Ik corrigeer en wacht tot het is gezakt. Halverwege het rondje hardlopen schiet ik in een hypo, een heftige. Ik ben genoodzaakt om 20 minuten langs de kant van het fietspad te zitten, Dextro te eten en mezelf de rust te gunnen tot ik weer helder kan nadenken. Ik kom thuis, uitgeput stap ik onder de douche. Ik maak mezelf klaar voor het feest met mijn vrienden, de hele middag dansen en wijn drinken brengt mijn bloedsuiker enorm omlaag. Ik probeer mezelf overeind te houden met AA-drink en Dextro, de niet stoppende alarmen van mijn sensor leiden me af. Om de dag af te sluiten gaan we spontaan uit eten. Ik gok en bolus, ik gok en bolus meer. Ik doe het allemaal en doe overal aan mee. Maar eenmaal thuis stort ik in. Een rollercoaster aan hoge en lage bloedsuikers. Het was een enorm leuke maar geen zorgeloze dag.

Spreekwoordelijk kan de term fata morgana ook gebruikt worden als een lichtpuntje in de duisternis. Misschien zie ik de dag zonder diabetes wel zo. Het is een lichtpuntje waar ik naar uit kan kijken zonder te weten wanneer ik hem ga zien.

Denk jij er wel eens over na of je leven er misschien anders uit had gezien zonder diabetes?