Lek geprikt | Suzanne

Toen ik 14 jaar geleden de diagnose T1D kreeg, moest ik misschien nog wel het meeste wennen aan het vingerprikken. Man, wat irritant vond ik dat!

En dan nog zo vaak per dag ook. Alles opschrijven in zo’n mini dagboekje, die ik dan iedere keer als ik naar het ziekenhuis ging voor controles braaf meenam. Een dagtaak had ik eraan. Dus heel eerlijk, dat vingerprikken werd al snel minder. Na een paar maanden prikte ik nog zo’n 3 keer per dag in plaats van de 7 keer die van me ‘verwacht’ werd.

Ik kon er zo slecht tegen! Niet vanwege de pijn, want ik heb het nooit heel erg gevoeld, maar al die gaatjes in mijn vingers; 1 grote gatenkaas was ik! Wat was ik dan ook gelukkig met de Freestyle Libre een aantal jaren geleden, ook al moest ik hem toen nog zelf betalen. Ik vond het iedere euro waard! De hele dag zicht op mijn bloedsuikers, geen geprik meer in het openbaar (wat ik zelf niet zo’n bezwaar vind, maar wat andere mensen soms toch erg aanstootgevend schijnen te vinden). En sowieso nog maar 2 keer per dag prikken! Ik zag de huid van mijn vingers langzaam weer dichtgroeien en de harde plekjes verdwijnen. Ik kreeg daarmee ook weer al het gevoel in mijn vingertoppen terug.

Wat een tegenvaller vond ik het dan ook toen ik vorig jaar overstapte op de Minimed 670G in combinatie met sensor. Het idee is dat je dan ook maar 2 of hooguit 3 keer per dag een vingerprik hoeft te doen om te kalibreren, maar in de praktijk prik ik sindsdien weer minstens 5 of 6 keer per dag, om allerlei uiteenlopende redenen. Bleh, ineens weer vingers vol met gaatjes, gevoelloze vingertoppen, mijn meter overal mee naartoe slepen, teststrips die overal door het huis slingeren en al die piepgeluiden op momenten dat het eigenlijk niet zo lekker uitkomt. En oh ja, bloedvlekken op de meest irritante plekken.

Als ik een vingerprik doe, heb ik namelijk altijd maar twee opties: óf het gutst eruit óf ik moet tot 3 keer toe opnieuw prikken om een minuscuul druppeltje bloed te krijgen. Why?! In het eerste geval zie ik mezelf genoodzaakt mijn vinger minstens een halve minuut in mijn mond te houden (ik ben zo iemand die nooit zakdoekjes in de buurt heeft als het nodig is of gewoon te lui is om er één te pakken). In het tweede geval moet ik mijn vinger zo ongeveer bont en blauw knijpen om er nog iets uit te krijgen. Allebei niet echt top.

Overigens denk ik dat mijn zorgverzekeraar heel blij met me is. Want hoewel ik maandelijks best wat teststrips gebruik, vervang ik mijn lancet maar heel zelden. Oeps, tegen alle adviezen in natuurlijk, maar ik ben gewoon te lui voor nóg een extra handeling. En ik weet zeker dat velen van jullie precies hetzelfde doen. Net als dat ik, in de tijd dat ik nog pennen gebruikte, echt niet iedere keer mijn naald verving. Ik was al trots op mezelf als ik tenminste 1 keer per dag een nieuwe naald gebruikte en een lancet vervang ik tegenwoordig zelfs nog maar 1 keer per week, gok ik.

Dus misschien kan ik ergens een (online) cursus vingerprikken volgen? Ik steek er vast nog wat van op ;).