The easy way out | Sanne

Diabetes en schoolopdrachten zijn goede vrienden. Zeer goede vrienden. Ooit schreef ik samen met een vriendinnetje mijn profielwerkstuk over type 1 diabetes, waarmee we een reis naar Singapore wonnen. Ook offerde ik me in het blok endocrinologie vrijwillig op om de casus over type 1 diabetes uit te werken en te presenteren (waarbij ik de gegeven casus in de prullenbak gooide en in plaats daarvan gewoon vertelde wat ik wilde dat deze aankomend zorgverleners zouden weten over type 1 diabetes). Lovende feedback van de tutor én studenten volgde. In hele drukke of inspiratieloze tijden is diabetes altijd een goed onderwerp voor een schoolopdracht.

Toch probeer ik een beetje op te passen met diabetes als onderwerp voor opdrachten kiezen. Ondanks dat ik net zoveel zorg en aandacht stop in een verslag over diabetes als in een verslag over iets anders, voelt het toch een beetje als valsspelen. Als het kiezen van de weg met de minste weerstand. En ik heb het idee dat ik van het zoveelste verslag over diabetes toch minder leer dan wanneer ik een onderwerp waar ik niets over weet moet uitzoeken. Sterker nog, bij verslagen over diabetes schrijf ik de introductie vaak zonder bronnen, die zoek ik er later bij. En als ik echt heel lui ben citeer ik een boek over interne geneeskunde, want daar staat het ongetwijfeld in. Niet helemaal goed, maar je moet wat. Maar het hele doel van studeren is mezelf uitdagen en dat doe ik niet door wéér iets over diabetes te schrijven. Diabetes is ‘the easy way out’.

Dat ik wil oppassen met diabetes als onderwerp voor opdrachten kiezen komt ook omdat ik soms wel eens iets anders wil dan diabetes. Ik vind het heel erg leuk om voor de stichting bezig te zijn, om af en toe een nieuw artikel over diabetes te lezen en om mee te denken in projecten over diabetes. Maar ik ben ook méér dan diabetes en dat wil ik ook graag laten zien.

Maar als ik dan een hele week dingen voor de stichting moet doen of een weekend weg ben met de toneelvereniging, daardoor bijna een deadline mis en dan vlak voor die deadline wel een uitzending over de kunstmatige alvleesklier zie, ja, dan zou ik gek zijn om mijn essay over de implementatie van een nieuwe medisch-technologische ontwikkeling in derdewereldlanden niet daarover te schrijven. En soms, heel soms, leer je dan toch weer iets nieuws. Wist je dat Tanzania het hoogste gemiddelde HbA1c ter wereld heeft, met een landelijk gemiddelde van 130 mmol/mol (14%)?