Connexxion, ik kán niet zonder … | Anne

Afhankelijk zijn van medische hulpmiddelen is klote. Al helemaal als de bus zijn normale route niet rijdt, als je er ineens uit moet en daardoor je tas met medische hulpmiddelen vergeet. Even heb je hoop, dus je belt direct de klantenservice van Connexxion, het verantwoordelijke bedrijf voor de betreffende bus. Het was de laatste halte. De bus is ergens in het dorp. Maar ze kunnen me niet helpen.

Nu niet, en de rest van het weekend ook niet. Dit terwijl ik aangaf dat mijn insuline, mijn infusiesets, mijn reservoirs, mijn bloedglucosemeter, strips en prikpen in deze tas zitten. Overigens ook mijn laptop, portemonnee, pinpas en ID. Maar Connexxion, dát kan ik wel missen. Zonder die medische hulpmiddelen kan ik niet leven. Ik heb jullie duidelijk proberen te maken dat ik afhankelijk ben van deze spullen. Ik heb wanhopig gevraagd of jullie alsjeblieft niet iets kunnen regelen. Ik benoemde dat er toch iemand moet zijn die de betreffende bus open kan maken maar “Dat was niet de bedoeling”.

Connexxion, weet je wat ook niet de bedoeling is? Dat ik nu het hele weekend geen bloedglucosemeter heb. Dat jullie me niet helpen om mijn medicatie terug te krijgen, terwijl ik maar een paar uur zonder deze medicatie kan.

De tas waar het in zit, staat 6 kilometer verderop. Misschien staat hij maandag op een website waar ik op kan reageren, maar het kan tot 7 werkdagen duren.

Ik ben geschokt. Verdrietig. Boos. En teleurgesteld. Zonder medicatie en hulpmiddelen word ik doodziek. En snel ook. Is dat wat jullie willen?