Kennis is macht | Suzanne

Dat leerde ik vroeger op school tenminste altijd … Hoe meer kennis je vergaart, hoe slimmer je wordt en hoe beter je het hoofd kunt bieden aan allerlei complexe situaties. Voor een deel klopt dit denk ik wel, maar kennis kan je ook verlammen. Zo ervaar ik dat de laatste maanden in ieder geval wel.

Ik ben na een paar weken maar gestopt met het kijken naar de vele actualiteitenprogramma’s en het lezen van alle nieuwsberichten rondom het coronavirus, want ik werd er alleen maar onrustig van. Iedere dag kwamen er weer nieuwe inzichten bij en leek alles wat ik gister nog deed ineens niet juist meer.

Met diabetes werkt het gelukkig anders. Je wordt niet ongevraagd met allerlei berichten en onderzoeksresultaten geconfronteerd, maar je kunt zelf bepalen wat en wanneer je leest en kijkt. Het is tenslotte niet dagelijks in het nieuws. Er wordt al jaren onderzoek gedaan naar diabetes, waardoor er gelukkig al veel over bekend is. Toen ik 14 jaar geleden de diagnose T1D kreeg, zoog ik alle nieuwe informatie in me op. Allerlei boeken sleepte ik mee naar huis, internet ploos ik helemaal uit en iedere informatiebijeenkomst woonde ik bij. En van mijn naaste omgeving verwachtte ik stiekem eigenlijk hetzelfde, want hoe zou ik in mijn eentje in hemelsnaam alles kunnen onthouden?! Niet natuurlijk en dat hoeft gelukkig ook niet, want we leven (halleluja!) in een tijd waarin vrijwel alle informatie continu beschikbaar is.

Tegenwoordig maak ik dus heel bewust keuzes in wat ik wanneer wil weten en leren over mijn diabetes. Vooral de nieuwste technologische ontwikkelingen volg ik de laatste tijd op de voet, maar er zijn ook tijden geweest dat ik me veel meer richtte op voeding, glycemische indexen, koolhydraatarme diëten etc. Zo af en toe woon ik een webinar bij en ik lees ALTIJD de Diabc van begin tot eind. En gelukkig ben ik nog steeds niet uitgeleerd. Ik doe altijd weer nieuwe inzichten op, die soms wel en soms ook niet leiden tot een betere diabetesregulatie. Want eigenlijk is dat altijd mijn doel: wat kan ik doen om mijn bloedsuikers nog beter onder controle te krijgen, hoe zorg ik ervoor dat de sensor optimaal werkt en hoe kan ik mijn leven met diabetes zo comfortabel mogelijk maken, zonder dat het al teveel invloed heeft op mijn dagelijks leven en dat van mijn omgeving?

Na 14 jaar diabetes kan ik wel zeggen dat kennis rondom mijn ziektebeeld mij veel gebracht heeft. Het zorgt ervoor dat ik mijn lichaam beter begrijp, dat ik het gevoel heb enigszins controle te hebben over mijn lijf (oké, de ene dag meer dan de andere dag) en dat ik mee kan denken met het behandelteam over wat wel en niet goed zou zijn voor mij (als mens) en mijn lichaam.

Het maakt me altijd een beetje verdrietig als ik lees en hoor hoe het er in ontwikkelingslanden aan toe gaat. Hoe weinig hulpmiddelen en medicijnen er beschikbaar zijn, maar ook hoe onwetend mensen nog zijn. Niet alleen patiënten, maar ook verpleegkundigen en andere zorgmedewerkers weten vaak nog niet de helft van wat wij in het westen weten. Dus ja, in het geval van diabetes is kennis in mijn ogen wel degelijk macht! Want hoe zou mijn leven eruitzien, als ik in een ontwikkelingsland geboren was? Als ik tenminste überhaupt nog zou leven … Zou ik kunnen werken en sporten met mijn diabetes? Zou ik auto mogen rijden? Zou ik dan ook moeder zijn geworden? Zouden mijn ogen nog functioneren?

Afijn, ik kan lezen én verkeer in de gelukkige positie dat ik een land leef waar de gezondheidszorg goed is en waar kennis altijd voor handen is, dus ik zie het als mijn plicht om er dan ook vooral gebruik van te maken. Maar dan wel wanneer ík dat wil en niet omdat het me wordt opgedrongen ;).