Liever diepe dalen dan grote hoogtes | Suzanne

‘Onderzoek laat zien dat mensen met diabetes type 1 gemiddeld even angstig zijn voor een ernstige hypo als voor blindheid of niercomplicaties. Een ernstige hypo heeft enorme impact op de persoon zelf, maar ook op gezinnen en relaties, dus het is niet gek dat je daar bang voor bent’ aldus prof. Dr. Frank Snoek (https://www.diabetestype1.nl/bibliotheek/dagelijks-leven/453-bang-zijn-voor-te-laag-zitten-hypo-angst).

Oké, snap ik. En herken ik ergens ook wel, hoewel ik gelukkig nooit buiten kennis ben geweest door een hypo of er ernstige dingen zijn gebeurd als gevolg van mijn lage bloedglucose. Maar hoe zit het met de angst voor hypers? Daar lees ik eigenlijk zelden iets over en die angst is bij mij echt wel wat groter dan die voor te lage waardes.

Misschien omdat je door behandelaren altijd wordt ingepeperd dat hoge waardes echt heel schadelijk zijn voor je lichaam? Meestal volgt dan, tussen neus en lippen door, ook nog even het rijtje met ernstige complicaties waar je mee geconfronteerd kunt worden bij (langdurig en/of veelvuldig) hoge waardes. En van de gevolgen op lange termijn van (extreem) lage waardes, weten we helaas nog veel minder. We weten vooral dat het op korte termijn (als in: op het moment zelf) heel hinderlijk, beangstigend of zelfs gevaarlijk kan zijn. Maar voor zo ver ik weet, is nog steeds niet met zekerheid te zeggen in hoeverre onze organen er bijvoorbeeld ook door beschadigd raken.

Het ellendige is dat ik door die angst om hoog te zitten, nog vrijwel dagelijks hypo’s heb, zelfs na 14 jaar diabetes. Zo zet ik geregeld mijn basaal hoger als ik zie dat ik aan het stijgen ben (nadeel van een sensor, waardoor je alles ziet) en ik doe ook nog steeds veelvuldig correcties als mijn bloedglucosewaarde naar mijn zin te veel of te snel oploopt. En nee, hierbij houd ik echt geen rekening met de nog actieve insuline of het feit dat ik nog ga bewegen. Die waarde moet gewoon omlaag en wel NU.

Hierdoor gaan te lage en te hoge waardes bij mij veelal hand in hand. De meeste van mijn hypers zijn een reactie op hypo’s (want: net iets te veel gegeten of gedronken en tegelijkertijd gaat mijn lichaam ook zelf aan het werk). En andersom net zo: iedere hoge waarde ga ik te lijf met een correctiebolus, die vrijwel steevast weer uitmondt in een hypo. Maar mijn (ongezonde!) motto is: liever de hele dag te laag, dan een paar uurtjes (iets) te hoog.

Zeker nu ik (hoog)zwanger ben van ons tweede kindje, ben ik bijna geobsedeerd door hoge bloedsuikers. Ieder piekje maakt dat ik gelijk wil handelen. En alles boven de 9 is in mijn ogen al te hoog, ook als het maar voor even is. Dit zal ongetwijfeld ook één van de redenen zijn waarom de Automodus van de 670G voor mij totaal niet werkte: ik was de pomp continu aan het overrulen, want ik vond dat hij uit zichzef veel te traag reageerde.

Waar ben je bang voor, zul je misschien denken. Tja, voor alles wat me mogelijk (of misschien ook niet) te wachten staat denk ik. Alle doemscenario’s passeren wekelijks wel een keer de revue: retinopathie, neuropathie, amputaties, hart- en vaatziekten, nierproblemen, maag- en darmklachten etc. Allemaal niet echt het ideale toekomstbeeld dat ik voor ogen heb …

En zo kom ik toch weer op het punt waar ik al vaker gestaan heb: hoe gezond en verantwoord ga ik eigenlijk met mijn diabetes om? Volgend jaar heb ik 15 jaar diabetes. Misschien moet ik mezelf dan toch maar eens een consult met een medisch psycholoog cadeau doen? En dan echt! Een jaar of 2 geleden heb ik me al eens door laten verwijzen, maar omdat ik het te lang vond duren, ben ik vóór de eerste kennismaking al weer afgehaakt. Maar nee hoor, verder ben ik helemaal niet eigenwijs ;-).