Solliciteren met een hypo

Een blik op mijn telefoon vertelt me dat het 14.53 is. Ik zucht. Over 7 minuten heb ik een sollicitatiegesprek en mijn pomp begint net als een malle te alarmeren dat mijn bloedglucose te laag is. Waarom moet dat precies nu? Toen ik een kwartier ervoor wegfietste van huis zat ik nog op 8.3 mmol/l!

Ik meld me netjes aan bij de balie. Ik weet blijkbaar te vertellen dat ik kom voor een sollicitatie, maar het gaat als een waas aan me voorbij. Ik neem plaats in de wachtkamer en merk dat mijn handen en benen beginnen te trillen en dat het zweet over mijn voorhoofd loopt. Dat mondkapje maakt het niet heel veel beter. Ik weet even niet meer wat ik moet doen, ik heb hooguit een keer per jaar zo een tril-en zweethypo, normaal voel ik ze niet of word ik gewoon heel verward. Of zouden dit de zenuwen zijn?

Ik kom solliciteren als assistent bij een sportarts. Het idee is om dit te combineren met een ander baantje, maar mijn gedachtegang is dusdanig incoherent dat ik niet meer zo goed weet hoe ik uit moet leggen wat ik nog meer doe. Ik geef een vage omschrijving die volgens mij voor geen meter klopt. De woorden ‘ja’ en ‘euh’ lijken opvallend vaak uit mijn mond te komen. Dat lossen we wel weer op als het daadwerkelijk wat wordt. De kamer lijkt een beetje te draaien en haar recht aankijken, rechtop zitten en een kalme, zelfverzekerde houding aannemen lukt amper.

‘Heb je zelf ook diabetes?’ Vraagt ze zodra ze mijn CV opent. Mijn CV schreeuwt bijna diabetes. Ik knik. Zij knikt. Ik twijfel of ik moet vertellen over de hypo. Inmiddels voel ik ook het leven weer in me stromen. De rest van het sollicitatiegesprek loopt zoals het hoort. Zij stelt wat vragen, ik stel wat vragen, zij vertelt over haar praktijk, over haar vak. Het klinkt leuk.

Ik kan de weg naar buiten niet vinden. Ik heb de heenweg door de hypo niet onthouden. De rest van de dag baal ik van de eerste helft van het gesprek. Diabetes hoort geen belemmering te zijn, maar nu heeft het me misschien een potentiele bijbaan gekost. Ik neem me voor om voortaan toch open kaart te spelen en wat extra tijd te vragen. Als ik dat durf.

Update: ik heb het baantje niet gekregen. Maar wel een ander heel tof baantje bij een andere kliniek!