Je weet niet hoe een hypo voelt!

“Ben je wel eens een beetje zweterig en hongerig wakker geworden na een avond flink drinken?” Ze knikte. “Nou dan had je dus een hypo! Fijn toch dat je weet hoe dat voelt?”. Ze keken beide triomfantelijk over hun zojuist verworven inlevingsvermogen. Aan de ene kant een studente geneeskunde die later internist wil worden, aan de andere kant een internist die ons college had gegeven. Ik zat ertussen en wilde eigenlijk alleen maar heel hard in hun oren gillen dat ze helemaal niet weten hoe een hypo voelt. Een hypo is namelijk zoveel meer dan alleen een beetje trillerig zijn.

Een hypo voelt als falen. Omdat je weer niet goed die pizza hebt ingeschat. Omdat je weet dat je niet had moeten drinken op de eerste dag van je menstruatie zonder te eten, maar dat toch hebt gedaan omdat je gewoon wil leven. Omdat je veel te hoog zat en uit wanhoop expres te veel hebt gebolust. Of gewoon omdat het je weer niet is gelukt je bloedsuikers tussen de lijntjes te houden terwijl je je stinkende best hebt gedaan.

Een hypo betekent je activiteiten staken. Of je nou in een spannende voetbalwedstrijd zit, stage loopt of een presentatie geeft. Het vereist acute aandacht. Vooral als het niet uit komt. En als je dan toch kiest om het te negeren merk je daar vaak direct de gevolgen van. Een hypo dwingt je letterlijk naar de zijlijn op momenten dat je daar helemaal geen zin in hebt.

Een hypo helpt je herinneren dat diabetes klote is. Dat je je vrij slecht kunt voelen door diabetes. Dat het soms wel degelijk een drempel vormt in je leven, ondanks dat je dat niet graag toegeeft. Dat diabetes altijd aanwezig is en een stukje regie over je leven afneemt. Dat niets vanzelfsprekend is en je overal en altijd over na moet denken.

Een hypo is volledig gedesoriënteerd wakker worden en de hele koelkast leegeten terwijl je dat helemaal niet wilt. En je daar vervolgens vies en misselijk door voelen. Het betekent functioneren op gebroken nachten. Of helemaal gaar wakker worden omdat je door bent geschoten naar een hyper.

Af en toe voelt een hypo als angst. Angst om te gaan slapen en niet meer wakker te worden. Angst omdat die bloedsuiker maar niet wil stijgen ondanks verwoede pogingen dit te doen. Angst om ooit wakker te worden in een ambulance. Angst omdat je ooit een ernstige hypo hebt gehad en hier een nare herinnering aan hebt.

En ja, een hypo is soms ook een beetje trillen en zweten. Heel soms. Maar lieve medestudenten, internisten zonder diabetes en anderen: met een beetje trillen en zweten snap je echt niet hoe een hypo voelt. Echt niet.