Aan een zorgverlener in spe met diabetes

Pff, hoe doe je dat, geneeskunde studeren, vroeg Anne laatst tijdens een opdracht over diabetes en amputaties. Het oprechte antwoord blijf ik haar verschuldigd, maar ik zal kort toelichten hoe dat kan gaan, een gezondheidsopleiding volgen (en of je dan helpende wordt, of fysiotherapeut, verzorgende, dokter of verpleegkundige zal niet uitmaken). Constant moeten horen over diabetes en dan ook nog zelf diabetes hebben, dat kan lastig zijn.

Een opleiding in de zorg volgen als persoon met diabetes betekent af en toe je ogen sluiten voor wat kan komen. Het betekent je hoofd in het zand steken en jezelf vertellen dat complicaties iets is voor oude mensen. Met type 2 diabetes. Want als ze het type er niet bij zetten is het type 2 toch? Toch?

Het betekent door social media scrollen terwijl je blikken jouw rug in voelt priemen tijdens het zoveelste college over oogschade door diabetes. Confrontatie met je eigen kwetsbaarheid op de meest onverwachte momenten. Het betekent s’nachts piekeren hierover maar je overdag groot houden, want nogmaals, complicaties doe je niet aan en het raakt je ook niet dus laten we het nu weer over het weekend hebben.

Het betekent op je tong bijten als diabetes weer een leefstijlziekte wordt genoemd. Als het wordt afgeschilderd als makkelijk. Of als een internist vertelt dat ze de diabetespoli draait omdat ze graag breed wil blijven kijken, maar wel verkondigt dat als ze moet kiezen tussen levens redden of al die diabetespatienten die te dik zijn en hun pilletjes gewoon niet nemen moeten zien, de keuze snel gemaakt is.

Het is proberen niet de docent (ook internist) door elkaar te schudden als ze zegt dat oude mensen geen diabetes meer hebben omdat ze afvallen of doodgaan. Het is veel uitleggen, verklaren en dan alsnog op onbegrip stuiten. Het zijn bemoeizuchtige collega’s of medestudenten, soms goed bedoeld, soms bijster irritant, maar vaak beide. Het is twijfelen aan waar de grens tussen patient en zorgverlener ligt. Wie je wel en niet over je eigen ervaringen vertelt. En hoe ver je hierin wil gaan.

Maar weet je wat het ook is? Intrinsieke motivatie om iemand te helpen. Eindeloze empathie door ervaring, doorzettingsvermogen (want elke dag dealen met diabetes is niet niks) en weten waar je het voor doet. Lieve helpende/verzorgende/dokter/verpleegkundige/ergotherapeut/psycholoog/enzovoorts in spe, ga ervoor! Met jouw ervaring en kunde kunnen de mensen die je later gaat helpen echt iets. Ik geloof in je.