Diabetes en perfectionisme: Als het nooit goed genoeg is | Minou

Enkele weken na mijn diagnose had ik een gesprek met een medisch psycholoog. Ik zei toen tegen haar: ‘Ik denk dat mijn perfectionisme nog wel eens een valkuil kan gaan worden’. Perfectionistisch ben ik immers altijd al geweest. Je zou kunnen zeggen dat het in de genen zit, want mijn beide ouders noemen zichzelf ook zo: ‘een perfectionist’.

In principe is perfectionisme een goede eigenschap. Het leidt je naar vooruitgang en zelfverbetering, zo ook bij diabetes. In het eerste halfjaar van mijn diabetescarrière wist ik mijn HbA1c met bijna 90 punten naar beneden te krijgen. Op dit moment zit ik gemiddeld 92% van de tijd tussen de 4 en de 10. Fantastisch toch, denk je misschien? Het probleem is dat het voor de perfectionist in mij nooit goed genoeg zal zijn.

Mijn zelf-bepaalde ‘target’ staat op 90%. Haal ik die niet, dan ben ik teleurgesteld en gefrustreerd. Teleurgesteld, want waarom lukte het vandaag niet en gisteren wel? Waarom kan ik niet beter? Gefrustreerd, want ik wéét dat tenminste 42 factoren invloed hebben op mijn glucosewaarden. Ik weet ook dat ik die nou eenmaal niet altijd kan controleren.

Zelfs als ik mijn target van 90% haal is het eigenlijk niet genoeg. Want dat betekent nog steeds 2,4 uur buiten de lijntjes, dus ik wil 100%. Ik weet dondersgoed dat 100% niet realistisch is, maar toch blijft het mijn doel. Elke dag weer vindt er een strijd plaats in mijn hoofd, een strijd waarin ik heen en weer geslingerd word tussen zelfkritiek en zelfacceptatie. Een stemmetje in mijn hoofd zegt: ‘het is jouw schuld!’, ‘wat heb je deze keer fout gedaan?’ en ‘had die chocoladereep nou niet gegeten, dan had je je target vast wel gehaald!’. Hoe hard ik ook mijn best doe, het is nooit goed genoeg.

Waar ben ik nou eigenlijk mee bezig? Waarom zou ik alles in mijn leven aanpassen om koste wat het kost onder de 10 mmol/l te blijven? Ik ben toch de baas over mijn diabetes, en niet andersom? Dus soms doe ik gewoon waar ik zin in heb. Ik ben ook maar mens. Maar dan volgt weer dat stemmetje. Het zegt: ‘Dat had beter gekund! Dat had je nou niet moeten doen!’

Ik herken het nooit-haalbare perfectionisme ook bij anderen met diabetes. Door ontwikkelingen zoals sensoren en closed-loop systemen is dit probleem prangender dan ooit. Ik hoop dat wij perfectionisten onszelf kunnen leren om het ook eens te geloven als het stemmetje de volgende keer zegt: ‘Je doet je best. Het is goed zo’.