Hypers? Die heb ik niet! | Minou

Ik heb regelmatig hypo’s, maar nooit hypers. Hoe dat kan? Ik leg het je uit. Spoiler alert: het is minder chill dan je nu misschien denkt 😉

“IK HEB EEN HYPOOOO!” deze woorden schreeuw ik regelmatig van de daken. Oké, misschien niet altijd zo letterlijk. Maar als er iemand in mijn buurt is wanneer mijn bloedglucose te ver zakt, kost het me weinig moeite om diegene ervan op de hoogte te stellen. De signalen zijn herkenbaar: een wit gezicht, trillende vingers, prikkelbaarheid. Men weet direct wat het betekent: het is tijd voor dextro en om even rustig aan te doen. Als ik schreeuw dat ik een hypo heb, vragen mensen of het gaat of ze bieden me iets aan met snelwerkende koolhydraten.

Van een hoge bloedglucose daarentegen, merkt mijn omgeving helemaal niets. Een hoge waarde ontstaat meestal geleidelijk en is niet zomaar 1-2-3 op te lossen. Het kan eindeloos lang duren totdat een correctiebolus of -injectie eindelijk het gewenste effect heeft. Een hoge waarde is amper zichtbaar en niet dringend genoeg om te melden aan de buitenwereld. De buitenwereld kan ook praktisch niks doen om een hoge waarde te verhelpen. Misschien is dat de reden dat ik letterlijk nog nooit tegen iemand gezegd heb “Ik heb een hyper!”. Het woord ‘hyper’ staat namelijk niet in mijn woordenboek. Hoogstens zeg ik tegen iemand dat ik te hoog zit, maar meestal zeg ik lekker niks. En ik schreeuw het al helemaal niet van de daken.

Er is nog een reden waarom ik nooit zeg dat ik een hyper heb. Een te lage waarde komt per definitie door een teveel aan insuline. Het is dan makkelijk om het medicijn dat ik gebruik, de schuld te geven. Maar een te hoge waarde komt in mijn hoofd al snel door mezelf (daar is hij weer, mijn innerlijke perfectionist).

---

Ik neem me voor om vanaf nu vaker uit te spreken dat ik een hyper heb. Zoals lage waardes ontstaan door een teveel aan insuline, ontstaan hoge waardes door een tekort aan insuline. Mijn falende alvleesklier is daar schuldig aan, niet ikzelf. Vanaf nu heb ik dus wél hypers!