De fiets die niet stuk was

Op een dag kwam ik heel chagrijnig thuis. Ik had mijn vrienden op weg naar school niet bij kunnen houden. De heuvel die ik normaal fluitend op fietste had ik op moeten lopen. In dat tochtje van 7.5 kilometer hadden mijn fietsmaatjes drie keer op me moeten wachten. Ik wist het zeker: die stomme fiets was gewoon stuk! Mijn ouders vonden dat ik het maar even moest aankijken. Toen de dag erna en de dagen daarna die fiets nog steeds stuk leek kreeg ik een andere. Eentje met versnellingen. Daarmee kwam ik de heuvel gelukkig wel weer op.

De vreugde was van korte duur. Ook deze fiets was stuk! Want na een paar dagen kwam ik ook in de eerste versnelling de heuvel niet meer op. Daar stond ik dan, 15 jaar, topfit door drie keer per week voetballen en wekelijkse danslessen en een fonkelnieuwe, rode omafiets met drie versnellingen en een rekje, niet in staat om de 7.5 kilometer naar school af te leggen. Want ook vlakke stukken werden langzaamaan een probleem.

Ja, er waren nog wel wat dingetjes die niet helemaal klopte. Ik zag het bord niet meer als ik achter in de klas zat. Ik moest overgeven na de coopertest en daarna bleef de hele wereld de rest van de dag draaien. Ik had geen eetlust meer en mijn kleding leek wat groot. En dan die mond als ik wakker werd. Net schuurpapier. Maar alles leek te verklaren. Mijn hele familie draagt een bril. Ik was gestopt met vijf keer per week wedstrijdzwemmen, en die drie keer voetballen was toch veel minder intensief dus dat gebrek aan eetlust was logisch. Ik had ooit gelezen dat water drinken goed was tegen puistjes dus ik had mezelf aangeleerd dat veel te doen- eigen schuld, dikke bult dus dat ik telkens dorst had.

Daarom bleef ik de fiets de schuld geven. De fiets die niet stuk was was uiteraard de oorzaak van de klachten. Tot het niet kunnen fietsen overging in niet meer kunnen traplopen, niet meer kunnen lopen en uiteindelijk eindigde in de diagnose type 1 diabetes. Die fiets deed het na ik helemaal hersteld was weer prima en is nog bijna zeven jaar meegegaan.

Ik had al lange tijd niet meer aan de geschiedenis van mijn fiets gedacht tot ik een paar weken geleden na een lange werkdag aan kwam op het station om te ontdekken dat de fiets die niet stuk was niet meer stond op de plek waar ik hem die ochtend had neergezet. De fiets die niet stuk was gaat na zeven jaar veel te hebben meegemaakt samen verder bij een nog onbekende eigenaar. Ik hoop dat de volgende eigenaar altijd een werkende fiets heeft.