Twee pijlen omhoog, twee pijlen omlaag

Ik zie mijn bloedsuiker stijgen, acht, tien, twaalf, veertien, zestien. Het onder de CGM gebruikers welbekende dubbele pijl omhoog icoon verschijnt in mijn Dexcom app. Het zien van twee pijlen omhoog roept bij mij interne paniek op en is meestal het startsein voor een niet te stoppen gedachtetrein.

Er klinkt een hard alarm uit mijn mobiel, een alarm wat schreeuwt “Stop het stijgen. NU.” De gedachten duizelen mij, dus ik roep mezelf een halt toe. En relativeer de nog steeds twee hard omhoog schietende pijlen in de app om mezelf weer tot rust te krijgen. Een half uur te hoog, is niet erg, kan gebeuren, het gaat zo wel weer omlaag, niks aan het handje. Bovendien is het meer dan logisch. Je hebt net gegeten, een maaltijd met snelwerkende en vooral veel koolhydraten. Een maaltijd waarvan je weet dat je bloedsuiker een eigen leven gaat leiden en waarvan je zelf hebt gezegd dit er absoluut voor over te hebben. De ene gedachte wordt weggeblazen door de ander. Er “voor over hebben”? Wat zeg ik, nu is het net of het mijn eigen schuld is? Ik had deze oneindige dorst en niet bij te slapen vermoeidheid in mijn hoofd zelf kunnen voorkomen…

Alweer langer dan een uur te hoog, misschien moet ik toch nog een eenheid erbij bolussen, en misschien moet ik even 100 jumping jacks doen of even ijsberen van de huiskamer naar de zolder en terug. Bijna twee uur te hoog… Oké, misschien moet ik nog meer bijbolussen, hoppa nog 4 eenheden erbij. Voor ik de overweging kan maken of het slim is om weer een aantal eenheden erin te knallen, zitten ze er al in. Oh god, nu duurt het wel héél lang. Had ik nou maar niet toegegeven aan een bord vol met snelle koolhydraten, ik voel me stom. Het nagenieten van het lekkere eten heeft plaatsgemaakt voor onterechte schuldgevoelens en boosheid op mezelf.

De pijlen schieten nog steeds omhoog. Zou dan toch mijn insulinepomp verstopt zitten? Misschien moet ik mijn pomp vervangen en mijn oude vertrouwde prikpen erbij pakken. Mijn ademhaling zit hoog en ik voel stress. Ik zou nét vertrekken naar een vriendin, maar in plaats van met energie de fiets op te kunnen stappen kun je me nu opdweilen. Nee geen stress, dat maakt het nog erger. Bijbolussen! Nee. Niet doen! Maar het moet omlaag. NU! Spuit er nog een paar eenheden in! Ik stop mijn gedachtetrein door vijf keer bewust in en weer uit te ademen. 

Dit is slechts een kort voorbeeld van de paniekmomenten die ik heb ervaren bij nooit goed getimede, onverwachtse extreme waardes. Nog steeds heb ik zo nu en dan deze momenten van paniek wanneer ik word overvallen door waardes met twee pijlen omhoog of twee pijlen omlaag. Die pijlen staan voor mij gelijk aan een directe 1-0 achterstand. Met het zien van deze pijlen weet ik dat ik al achter de feiten aanloop. Maar nog vaker leer ik dat het afgezaagde zinnetje “what goes up must come down”, net zo goed geldig is voor de bloedsuikers. Ik bel mijn vriendin en vertel haar dat ik iets later de fiets opstap om even bij te komen van mijn eigen interne paniek. Ik hang op en zie in de app dat de stijgende lijn afzwakt. 

Ook dit komt weer goed.