Diabetes toen versus nu

Ik kan mij niet herinneren dat ik als kind veel last ervaarde van de “te hoge” waardes. Ik kan mij zelfs aardig wat momenten herinneren dat ik er in de lunchpauzes samen met mijn oma een spelletje van maakte om te raden wat mijn bloedsuiker zou zijn, om er vervolgens niet van op te kijken als het weer een waarde rond de 20 was. Behalve dat ik het erg jammer vond dat ik mijn waarde niet goed had geraden, zie ik in mijn herinnering geen kind dat direct heftige symptomen van deze hoge waardes ervaarde. Misschien omdat ik te druk was met zo snel mogelijk weer buiten willen spelen, misschien omdat mijn lichaam veel meer kon hebben, veel veerkrachtiger was dan het nu is.

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat juist die laatste aanname geen angst bij mij oproept. Als ik vandaag de dag, 15 jaar later, onstabiele bloedsuikers zoveel “heftiger” ervaar…hoe gaat dit over wéér 15 jaar dan zijn? Zou mijn grens nog meer naar beneden getrokken worden? Zal mijn veerkrachtigheid afnemen? Kan ik steeds minder hebben? Raakt je lichaam “op” na zoveel jaren diabetes? Ik denk terug aan de 10-jarige ik:

“Wat zal jij je slecht hebben gevoeld, regelmatig thuiskomen met waardes boven de 20… en maar net zo goed proberen mee te komen met de rest. Met dictee, opletten bij rekenen, buitenspelen en weer door”

Ik merk dat mijn herinneringen zijn vervaagd en vermengd met mijn ervaringen van nu. Ik kan lastig terugkomen in mijn gevoelens over mijn diabetes als kind. Ik weet alleen maar hoe mijn lichaam nu reageert op waardes. Boven de 12 voel ik al dat er iets niet helemaal goed gaat. Ik word overvallen door een wolk in mijn hoofd, zware ogen en een lichaam wat met praktisch alles wat ik doe al drie stappen achterloopt. Mijn diabetes is in de loop der jaren flink veranderd. 

Maar je verandert ook als mens: je groeit, je faalt, je leert, er gebeuren onverwachtse dingen, omstandigheden veranderen, je wordt ouder, geplande dingen gaat fout, spontane gaan goed. En zo is het ook met diabetes. Ik mag gebruik maken van een CGM, ik heb een insulinepomp…. Ik ben inmiddels zelfs een looper. Ik kan niet meer zonder. Door de technologie ben ik minder bang voor de toekomst en voel ik minder angst voor het veranderen van mijn leven en hoe mijn diabetes daarin meeverandert. Het zijn namelijk stuk voor stuk dingen die mij de veerkrachtigheid teruggeven die ik als kind ook ervaarde.