Iets magisch

Het blijft iets magisch hebben, die instant-connectie die je voelt met andere mensen met type 1 diabetes. Of het nou skiën met de DVN is, of het ONE-festival van de Bas van de Goor Foundation, of onze eigen picknicks: het gevoel van erkenning, de omg-ik-moet-ook-kotsen-van-Dextro-met-multivitamine-smaak-momentjes en het samen inschatten van de hoeveelheid koolhydraten in de blikjes Radler en vegan zalm pokebowls die het avondeten vormen zijn onbeschrijflijk bijzonder.

Nog mooier zijn de onverwachtse ontmoetingen. Mensen tegenkomen in het wild. Van de vader van een kindje met diabetes die vroeg of zo’n CGM nou iets was toen ik met blote armen en een brak hoofd koffie probeerde te zetten in het hostel tot de ‘nee dat is mijn pomp’ van de mevrouw die tijdens het schaatsen wel een foto van mijn vrienden en mij wilde maken. In de zomer geven al die witte rondjes op bovenarmen me vaak een glimlach van oor tot oor. Ik ben niet alleen.

Maar de mooiste kwam laatst. Ik loop stage en op stage doe ik diabetes helemaal alleen. Mensen weten wel dat ik diabetes heb, maar ze hebben geen idee wat dat met mij doet. Ik werk dapper (of juist heel dom) door hypo’s en hypers heen en verschijn zelfs na de meest dramatische diabetesnachten met een glimlach op stage, terwijl mijn lijf en hoofd schreeuwen om slaap. Klagen over diabetes doe ik daar niet. Nooit. En waar ik me als stagiair ontzettend gezien en gehoord voel, voel ik me in het diabetesdoen, zeker op de dagen dat het waardeloos gaat, vreselijk eenzaam.

Tot ik via de diabetesverpleegkundige op stage in contact werd gebracht met een arts met diabetes in het ziekenhuis waar ik stage liep. Deze persoon bleek ook nog eens mijn beoordelaar te zijn. In plaats van een tussenbeoordeling doen dronken we thee en praatten we over alles wat me dwars zat en hoe diegene dat had aangepakt. De tussenbeoordeling kwamen we uberhaupt niet meer aan toe. Als we elkaar tegenkomen in de gang wisselen we een betekenisvolle blik uit. Huppelend verliet ik het ziekenhuis die dag.

Ik doe diabetes op stage nog steeds alleen, maar ik voel me er minder alleen in dan voorheen. Het was de magie van andere mensen met diabetes die dat toch altijd weer voor elkaar weet te boksen.