Complicatiemonster

Het is donker in de kamer

Je hoofd op je kussen

Je staart naar de muur

Een schim ontstaat, een donkere waas

Het is niet echt, zeg je tegen jezelf

Maar zou het ooit werkelijkheid kunnen worden?

Stop, een nachtmerrie. Je droomt.

Monsters bestaan niet.

Totdat… het tegendeel bewezen wordt.

Wat als het monster, op een dag, geen nachtmerrie blijkt? Maar de enge realiteit?

Je kunt nooit met zekerheid zeggen of complicaties ooit op je pad zullen komen, totdat ze er zijn. Ze vormen een soort abstracte, ongrijpbare geest. Zo’n monster in je hoofd draag je altijd met je mee. Ééns in de zoveel tijd vindt het zijn weg naar je gedachten. Het monster grijpt je aan en laat je niet meer los. Je probeert zijn bestaan te ontkennen. Verzamelt redenen om jezelf ervan te overtuigen dat hij jou niet zal vinden, dat die gruwelijke plaaggeest alleen anderen bezoekt.

Soms komt het monster even dichtbij. Bijvoorbeeld als je er iemand in een tv-spotje over hoort praten, of iemand die je kent. Of bij de jaarlijkse controle in het ziekenhuis. Je voelt hem dan, als een koude mist die langs je sluipt. Mensen die geen last hebben van dit monster, kun je er met moeite over vertellen. Ze zullen je zeggen dat je je niet zo’n zorgen moet maken. Dat je je vooral niet de stuipen op het lijf moet laten jagen. Op sommige momenten lukt dat en vergeet je het monster, misschien voor even, misschien zelfs voor lange tijd. Maar hoe hard je het ook probeert te vergeten, het complicatiemonster verschuilt zich ergens in je hoofd. Klaar om te komen spoken.

---

Complicaties van diabetes zijn behoorlijk spooky. Ze kunnen ook bij jonge mensen optreden. Misschien heb jij zelf wel complicaties? Of misschien blijven ze jou bespaard. Wat jouw situatie ook is, hopelijk maak je je er niet al te ongerust over. Anderen met type één weten hoe angsten over complicaties voelen. Je bent niet alleen!