Emoties zijn gezond?

Ik kan behoorlijk balen van diabetes. Dan loop ik stampvoetend door het huis omdat mijn BG niet wil dalen. Of ik huil onder de douche omdat ik geen pleisteruitslag en lelijke naaldengaatjes meer op mijn lichaam wil. De laatste tijd heb ik ook momenten van hopeloosheid omdat ik me plotseling besef dat bij alle toekomstplannen die ik nu maak, diabetes ook aanwezig zal zijn. Voor altijd is dan opeens wel heel erg lang.

Dit soort baalmomenten worden altijd gevolgd door boosheid. Op mezelf. Ik vind mezelf een grote aansteller als ik zwelg in zelfmedelijden vanwege diabetes. Kijk nou eens naar jezelf, denk ik dan. Je leeft. En hoe. Ik doe alles wat anderen ook doen, heb plezier, durf te dromen en te doen. Ik voel me fysiek best goed en als ik dat niet doe lukt het vaak toch om dingen te ondernemen. Eigenlijk blaak ik juist van gezondheid en levenslust. Zo erg is het dan toch niet?

Die constante tweedeling tussen willen balen van diabetes en dat niet mogen van mijzelf is mega vermoeiend. Vaak maakt het dat ik juist nog langer baal van diabetes omdat mijn brein er een lading negatieve emoties op giet. Waar het eigenlijk heel goed en gezond is om de emoties rondom diabetes toe te laten, gaat de deur vaak juist dicht. Om vervolgens open te vliegen op hele onhandige momenten. Dan is er geen traantje als je alleen in bed ligt, maar een uren durende huilbui op stage of in het bijzijn van vrienden of huisgenoten.

Emoties zijn gezond. Balen mag want diabetes is ook gewoon heel stom. Helaas leert niemand je hoe.