‘Heb je te weinig gegeten?’ vraagt iemand wel eens als ik na een maaltijd onhandig een Dextro-verpakking probeer open te scheuren. Als ik ontkennend antwoord, volgt soms: ‘Oh, heb je dan je insuline niet goed toegediend?’
Verder lezen
Dat zei de jongen waarmee ik vanaf een hospiteermiddag naar het station terugliep. Hij gooide er nog klakkeloos achteraan dat er veel ergere dingen zijn. Mijn insulinepomp noemde hij ‘cool’ en ‘leuk’. Juist. Ik knikte slechts voorzichtig. Maar stiekem schreeuwde mijn brein en werd mijn ziel verscheurd. Het deed (en doet) pijn. Hoewel het waar is dat ik met diabetes prima kan leven, bepaal ik dat wel graag zélf.
Verder lezen
Ik werd er ronduit boos van toen iemand vlak na de diagnose naar me uitsprak dat ik tenminste geen kanker heb. Waar ik op dat moment heel veel over me heen kreeg en probeerde te jongleren met de ballen die plotseling op me afgeflikkerd werden, moest ik blij zijn, want het was ‘maar’ diabetes. Geen kanker. Toegegeven: ik ben erg blij en dankbaar dat ik geen kanker heb. Maar ik vond, en vind het nog steeds, erg moeilijk als ik die opmerking naar mijn hoofd geslingerd krijg.
Lees verder “''Het is tenminste geen kanker'' | Anne”
Ook wel eens het idee dat je arts helemaal niet weet hoe het nu écht is om T1D te hebben? Als die bloeduitslagen maar goed zijn, is er verder niet veel meer te bespreken en sta ik na vijf hele minuten weer buiten met de woorden van de arts: ”Anne, het is goed dat we niet veel te bespreken hebben. Ik hoop dat het nog lang saai blijft”. En een punt heeft ze daarmee zeker. Saai = goed.
Verder lezen
6.8 mmol/L, 100 gram yoghurt, 10 gram koolhydraten, 2 eenheden … getallen. Dag in, dag uit. Tellen. Rekenen. Schommelen en toch de controle proberen te houden. Type 1 diabetes is een rollercoaster en een eindeloze focus op getallen. Niet gek dus, dat eetproblemen vaker voorkomen bij mensen met type 1 diabetes. Eten en gewicht kan een middel worden om wél controle te houden in een wereld waar je heel veel dingen niet onder controle hebt. Het kan een manier zijn om negatieve emoties wat af te vlakken, maar kan, zeker in combinatie met type 1 diabetes, gevaarlijke vormen aannemen.
Lees verder “Diabetes & psyche | Eetproblemen”
We zijn allemaal wel ergens bang voor: slangen, spinnen, grote hoogtes, het donker, complicaties … Je kunt het zo gek niet bedenken of er bestaat een moeilijke Latijnse naam voor. Angststoornissen komen erg vaak voor en dat is niet gek: angst is een aangeboren mechanisme dat ons helpt te overleven. Stel je voor dat je níet bang zou zijn als een tijger brullend op je afgerend komt! Het is maar goed dat we dan allemaal met een adrenaline-rush zo snel mogelijk bescherming zoeken.
Lees verder “Diabetes & psyche | Prik-, spuit- en hypo-angst”
Opgebrand. Moe. Uitgeput. Kapot. Pijn. Weg energie. En weg motivatie. Daar hebben we allemaal wel eens last van, maar deze klachten, die kenmerkend zijn voor een burn-out, komen vaker voor bij mensen met diabetes. Heel vreemd is dat niet. Type 1 diabetes is hartstikke veel werk en wisselende bloedglucoses, hypo’s en hypers kunnen zijn tol eisen. Wie wordt er niet moe van een urenlange hyper? En wie raakt er nu niet uitgeput van waardes die van 2 naar 20 en weer terug vliegen? Maar wat is een burn-out nu eigenlijk en wanneer heb je er last van?
Lees verder “Diabetes & psyche | Burn-out”
Afhankelijk zijn van medische hulpmiddelen is klote. Al helemaal als de bus zijn normale route niet rijdt, als je er ineens uit moet en daardoor je tas met medische hulpmiddelen vergeet. Even heb je hoop, dus je belt direct de klantenservice van Connexxion, het verantwoordelijke bedrijf voor de betreffende bus. Het was de laatste halte. De bus is ergens in het dorp. Maar ze kunnen me niet helpen.
Lees verder “Connexxion, ik kán niet zonder … | Anne”
ééndiabetes 