Je kon wel janken na de afspraak met je verpleegkundige. Met tranen in je ogen liep je door de draaideur het ziekenhuis uit. Niet omdat het niet oké was, maar juist omdat het héél oké was. Omdat ze zag dat je onderhand ook niet meer wist hoe je overeind moest blijven staan. Omdat je er zó van onder de indruk was dat ze er op zo’n manier voor je was. Nee … is.
Lees verder “Ze is er | Anne”
Toen ik drie maanden na de diagnose mijn HbA1c terugkreeg, deelde ik dat trots op Instagram. Toen ik voor het eerst een FGM had, postte ik grafieken van de kaarsrechte nachten. Ik kon online fantastische lijntjes vieren, maar ook balen van berglandschappen op mijn FGM. Inmiddels ben ik al een hele tijd gestopt met het delen van getallen en grafieken en dat heeft één belangrijke reden: ik wil niet dat mensen gaan vergelijken.
Lees verder “Ziekte is geen wedstrijd | Anne”
Voor zover medische technologie in de mode kan zijn, kunnen we wel zeggen dat insulinepompen in de mode zijn. Ze worden steeds meer gebruikt. Hoe geavanceerder, hoe beter. Vooral de pompen in combinatie met CGM of een closed loop zijn ‘in’. Bovendien heeft één van de bedrijven zelfs bedacht om een mooi stijl-icoon van een insulinepomp te maken door hem te voorzien van hippe kleurtjes en een modern design. Dat is allemaal heel tof, en ik ben groot voorstander van hippe insulinepompen. Maar al het lawaai over insulinepompen overschreeuwt soms wel de waarde van mijn oude vertrouwde vriend: de insulinepen.
Lees verder “Een ode aan de insulinepen | Anne”
Met een schuin hoofd kijkt mijn verpleegkundige me aan als ze vraagt wat ik denk dat mijn HbA1c is. Ik geef het antwoord dat ik altijd geef: ‘’Ik weet het niet, maar sowieso hoger dan de vorige keer’’. Ze lacht. Ondertussen kent ze me een beetje en ze zag dit antwoord al aankomen. Dit keer benoemt ze het ook: ‘’Wat is dat toch met jou, dat je dat altijd denkt?’’ De realiteit is namelijk dat mijn HbA1c al heel wat jaren ongeveer hetzelfde is, maar toch ben ik er elke drie maanden écht van overtuigd dat ‘ie dit keer hoger is.
Lees verder “Goed zijn in je ziekte | Anne”
03-05-2016 | In de wachtkamer van de ‘wisselpoli’ liggen folders over drie thema’s: diabetes, stoma’s en incontinentie. Ik zit er te wachten op mijn eerste afspraak in het ziekenhuis, omdat ik een bezorgd telefoontje van de huisarts kreeg. Nog nooit van mijn leven heb ik zó gehoopt op diabetes. Als de verpleegkundige me uit de wachtkamer ophaalt en ik de spreekkamer binnenloop, roept ze: ‘’Kijk! Je blije doos staat al klaar!’’ Ik glimlach. Op het bureau staat een grote blauwe, kartonnen doos. Er ligt een papier op met in grote, blokkige letters: ‘Type 1 Diabetes’.
Lees verder “Koningin kalmte | Anne”
Type 3 diabetes. Daar hebben mensen het wel eens over als het over ‘de’ vriend, vriendin, man of vrouw van iemand met type 1 diabetes gaat. Want het is intensief om met iemand met diabetes in één huis te wonen. Ook als betrokken goede vriend(in), als collega, of als familielid, kun je heel wat meekrijgen van de ongemakken die bij leven met type 1 diabetes komen kijken en met de handen in het haar zitten. Want laten we eerlijk wezen: midden in die hypo of hyper zijn we geen lieverdjes. Daarom zet ik het voor je op een rijtje … wat kun je doen voor je naaste met diabetes?
Lees verder “Vijf dingen om te doen voor je naaste met type 1 diabetes”
Ziek zijn kan best gezellig zijn, als je maar niet alleen bent. Precies daarom raad ik iedereen met type 1 diabetes (of welke ziekte dan ook) aan om ooit eens te kletsen met iemand die het ook heeft. Je geneest er niet van, maar het troost en verzacht meer dan alle andere dingen op de momenten dat je het even moeilijk hebt.
Lees verder “Het mooiste aan diabetes ben jij | Anne”
Een heftige hypo is als een gigantische schreeuw vanuit het diepste van je lijf om voedsel. Het is als je hoofd in een waterkom, je hart overal voelen bonken, terwijl je door de gang strompelt, zoekend naar energie om je brein bij de les te houden. Het is honger zoals de natuur hem bedoeld heeft. Een primair overlevingsmechanisme van bovengemiddelde klasse, want het werkt als een tierelier. Alle remmen zijn compleet verdwenen. Het hoofd kan nog maar aan één ding denken: voedsel. Hoe meer suiker, hoe beter.
Lees verder “Als je lijf schreeuwt om eten | Over hypo-eetbuien”
ééndiabetes 