Al jaren loop ik er tegenaan dat ik niet binnen de protocollen pas die mijn ziekenhuis heeft als het aankomt op diabeteszorg. Zo mocht ik niet vlak voor de feestdagen overstappen op een pomp, waar ik al maanden op had zitten wachten, moest ik eigenlijk twee weken vrij nemen na de overstap op diezelfde pomp zodat ik alles goed kon instellen (en daarna weer kon aanpassen zodra ik wel weer ging werken?), en heeft het zo’n 5 jaar geduurd voordat mijn diabetesteam doorhad dat het echt niks toevoegde als ik 4 keer per jaar in het ziekenhuis kwam – waarna het tot 2 keer per jaar werd teruggeschroefd.
Verder lezen
Afgelopen week begon het Diabetes Fonds voor de derde keer aan de Nationale Suiker Challenge. En na 3 jaar moet me toch echt wat frustratie van het hart en ik denk dat ik hier ook niet bepaald de enige in ben. En ja, ik heb dit ook bij het Diabetes Fonds gemeld. En nee, na een initiële reactie waarin duidelijk werd dat het Instagramaccount van het DF beheerd werd door iemand die mijn punt miste, werd daar verder niet meer op gereageerd. Dus dan maar zo.
Doorgaan met het lezen van “Ik heb geen suiker! | Veerle”
Ik ben niet het type dat geduldig wacht tot de afspraak met m’n dvk om inzicht te krijgen in m’n bloedglucosewaarden. Sterker nog: tot kort geleden had ik nog steeds m’n dvk geen toestemming gegeven om mee te kijken met m’n data. En eigenlijk vroeg ze er ook nooit om.
Doorgaan met het lezen van ““Ik kan er niets zinnigs over zeggen” | Veerle”
Jarenlang was HbA1c de heilige indicatie waarvan alles afhing als het om diabetes ging. Inmiddels is dat steeds meer achterhaald: HbA1c zegt iets over hoe hoog je bloedsuikers zijn geweest in de afgelopen 3 maanden. Een laag HbA1c betekent in veel gevallen de nodige hoeveelheid hypo’s – of misschien wel heel veel schommelingen. Het zegt bijzonder weinig over je dagelijkse bloedsuikers en hoe die je leven beïnvloeden.
Doorgaan met het lezen van “70% time in range, dan doe je het toch hartstikke goed? – Veerle”
Ik word omringd door diabetes. Op mijn werk, in mijn privéleven. Niet alleen vanwege mijn eigen diabetes, maar vanwege collega’s, schoonzusjes en vrienden. Iets waar ik me allang niet meer over verbaas, maar wat genoeg mensen nog wel doen, is hoe we allemaal anders zijn. En ook hoe anders we met onze diabetes omgaan.
Doorgaan met het lezen van “We zijn allemaal zo anders…”
Toen ik gediagnosticeerd werd met diabetes was dat in eerste instantie een diagnose Type 2. Ik was pas 23, maar veel te zwaar, waardoor de artsen dit logisch vonden. Met deze diagnose ging behoorlijk schuldgevoel gepaard: hoe had ik dat zover laten komen? Wat had ik mezelf aangedaan? Doorgaan met het lezen van “Het schuldgevoel van Type 1 – Veerle”
Met een sceptische blik begon ik aan het artikel op Nu.nl en RTLnieuws op 7 november over de kunstmatige alvleesklier van Robin Koops. Sceptisch, omdat we dit al zo lang horen, en omdat de vergoeding voor de Freestyle Libre en CGM systemen uitblijft. Doorgaan met het lezen van ““Suikerpatiënt” – Veerle”
In oktober 2016 had ik het enorme geluk de Dexcom te mogen gebruiken tijdens een proefpersoontraject voor een nieuwe insulinepomp. Dat is met ups en downs gegaan. In het begin reageerde ik veel te vroeg op de waardes van de Dexcom, Doorgaan met het lezen van “Moe van de sensor – Veerle”
ééndiabetes 