’Mevrouw, hoeft u geen afspraak meer te maken?’ riep de assistente toen ik haar met grote passen passeerde na mijn ziekenhuisafspraak. Ik schudde mijn hoofd, keek niet op of om, en liep zo snel mogelijk weg van de verpleegkundige, weg van de internist, richting de uitgang. De frisse buitenlucht stroomde mijn longen in en de tranen stroomden mijn ogen uit. Ik barstte voor het ziekenhuis uit in een onvoorstelbaar snikken, te midden van een groep bejaarde bezoekers.
Lees verder
Ik ben al zes jaar een trouwe CGM gebruiker. Ik heb tussendoor wel eens een FSL 1 geprobeerd voor een wetenschappelijk onderzoek, maar dat was maar twee weken. Omdat ik hoor dat sommige mensen met hypo-unawareness in de nacht geen CGM krijgen omdat hun behandelteam vindt dat de FSL 2 met de alarmen ook volstaat was ik wel benieuwd of de FSL 2 dan ook in de buurt komt van een CGM. Van Abbott kreeg ik er twee opgestuurd om dit te proberen1. Ik gebruikte deze naast mijn Guardian CGM. Ik scande hem met mijn telefoon, maar je kunt ook een reader gebruiken.
Lees verder
Van 2 tot en met 5 juni mocht ik, als onderdeel van mijn onderzoeksstage, de ATTD bijwonen: een jaarlijks georganiseerde diabetesconferentie. In verband met COVID was alles (surprise surprise) online. ATTD staat voor ‘Advanced Technologies & Treatments for Diabetes’.
Verder lezen
Ik kan mij niet herinneren dat ik als kind veel last ervaarde van de “te hoge” waardes. Ik kan mij zelfs aardig wat momenten herinneren dat ik er in de lunchpauzes samen met mijn oma een spelletje van maakte om te raden wat mijn bloedsuiker zou zijn, om er vervolgens niet van op te kijken als het weer een waarde rond de 20 was. Behalve dat ik het erg jammer vond dat ik mijn waarde niet goed had geraden, zie ik in mijn herinnering geen kind dat direct heftige symptomen van deze hoge waardes ervaarde. Misschien omdat ik te druk was met zo snel mogelijk weer buiten willen spelen, misschien omdat mijn lichaam veel meer kon hebben, veel veerkrachtiger was dan het nu is.
Verder lezen
Het is je vast niet ontgaan: sinds dit jaar wordt een preferentiebeleid voor insulines gehanteerd. En dat levert nogal wat problemen op. De conclusie in diabetesland luidt dat het preferentiebeleid slecht is en we er vanaf moeten. Maar is dat wel zo?
Verder lezen
Eén voor één komt alles tevoorschijn. Pomp, meter, sensor, dextro. Uiteindelijk ook een onderbeenprothese. Ze blijft je zwoel aankijken terwijl ze zich, als een stripteasedanseres, ontdoet van alle hulpmiddelen die haar in leven houden. Confronterend, maar ook heel sterk neergezet. Thecla schreef HYPER- een theatervoorstelling over type 1 diabetes na 38 jaar met diabetes te hebben geleefd.
Verder lezen
Als je diabetes krijgt, zijn er bepaalde dingen die je je direct realiseert: het gaat nooit meer weg en je moet de rest van je leven insuline toedienen om in leven te blijven. Wat je niet te horen krijgt bij de diagnose, is wat diabetes nog meer inhoudt: je hulpmiddelenleverancier bellen over een hulpmiddel waar je recht op hebt. Vervolgens doorgestuurd worden naar je verzekeraar, die je naar je hulpmiddelenleverancier stuurt, en weer terug. En dan moet je ook nog eens minimaal een kwartier in de wacht staan voor ieder telefoongesprek.
Verder lezen
Heeft deze titel je getriggerd? Dat snap ik. Maar geef toe: denk je dit zelf ook niet, soms?
Verder lezen
ééndiabetes 