Het blijft iets magisch hebben, die instant-connectie die je voelt met andere mensen met type 1 diabetes. Of het nou skiën met de DVN is, of het ONE-festival van de Bas van de Goor Foundation, of onze eigen picknicks: het gevoel van erkenning, de omg-ik-moet-ook-kotsen-van-Dextro-met-multivitamine-smaak-momentjes en het samen inschatten van de hoeveelheid koolhydraten in de blikjes Radler en vegan zalm pokebowls die het avondeten vormen zijn onbeschrijflijk bijzonder.
Lees verder
Ik huilde één nacht tranen met tuiten en kroop midden in de nacht bij mijn moeder in bed, toen ik net had gehoord dat ik type 1 diabetes heb. Het was de ruwe angst van het over de kop vliegen van mijn jonge leven. Het was de controle die uit mijn handen gerukt werd. Het was de ‘gezondheid’ die plots van me afgenomen werd. En de angst voor de dingen die nog zouden komen. Ik vond het moeilijk. En ik vind het nog steeds moeilijk.
Lees verder
“We don’t want a diabetic civil war, no there is no point in a diabetic civil war” dat hoorde ik laatst in een liedje dat ik ergens in de krochten van Spotify tegen kwam. Het gaat over de constante strijd tussen mensen met type 1 en mensen met type 2 diabetes. Een strijd die vooral één richting op gaat, want voor zover ik weet leeft de diepgewortelde hekel aan het andere type diabetes niet echt onder mensen met type 2 diabetes.
Lees verder “Diabetic civil war”
Wij, van Stichting Eéndiabetes, zijn BOOS!
Waarom zijn wij boos?
Lees verder “Boos!”
De titel van deze blog klinkt misschien als een voorleesboek voor kleuters. Echter, niets is minder waar. Met mijn 25 jaar heb ik al veel van de wereld mogen zien en talloze vliegreizen gemaakt. En toch… toch voelde het deze keer stiekem alsof ik voor het eerst in mijn leven op schoolreisje ging. Heel erg leuk en nieuw, maar vooral ook vreselijk spannend en onbekend. In het eerste deel van deze blog vertelde ik hoe ik mij voorbereidde op mijn vakantie. Inmiddels heb ik de Griekse zon al ver achter mij gelaten en is het tijd om jullie te vertellen hoe het mij vergaan is!
Lees verder
“Ik zie steeds meer mensen met zo’n wit dingetje op hun arm. Ik zag je lopen en zag dat jij er ook een op je arm draagt. Ik vraag me dus al weken af wat het nou is en of ik iets heb gemist? Dus…. mag ik vragen wat het is?”
Lees verder
De titel van deze blog klinkt misschien als een voorleesboek voor kleuters. Echter, niets is minder waar. Met mijn 25 jaar heb ik al veel van de wereld mogen zien en talloze vliegreizen gemaakt. En toch… toch voelt het deze keer stiekem alsof ik voor het eerst in mijn leven op schoolreisje ga. Heel erg leuk en nieuw, maar vooral ook vreselijk spannend en onbekend. In deze tweedelige blog neem ik jullie mee op reis. Mijn eerste vakantie ooit waarbij diabetes ook van de partij is. In deel één lees je alles over de voorbereidingen, in deel twee vertel ik hoe mijn vakantie verlopen is!
Lees verder
’Mevrouw, hoeft u geen afspraak meer te maken?’ riep de assistente toen ik haar met grote passen passeerde na mijn ziekenhuisafspraak. Ik schudde mijn hoofd, keek niet op of om, en liep zo snel mogelijk weg van de verpleegkundige, weg van de internist, richting de uitgang. De frisse buitenlucht stroomde mijn longen in en de tranen stroomden mijn ogen uit. Ik barstte voor het ziekenhuis uit in een onvoorstelbaar snikken, te midden van een groep bejaarde bezoekers.
Lees verder
ééndiabetes 