Naar de inhoud springen

Diabetes en perfectionisme: Als het nooit goed genoeg is | Minou

Enkele weken na mijn diagnose had ik een gesprek met een medisch psycholoog. Ik zei toen tegen haar: ‘Ik denk dat mijn perfectionisme nog wel eens een valkuil kan gaan worden’. Perfectionistisch ben ik immers altijd al geweest. Je zou kunnen zeggen dat het in de genen zit, want mijn beide ouders noemen zichzelf ook zo: ‘een perfectionist’.

Doorgaan met het lezen van “Diabetes en perfectionisme: Als het nooit goed genoeg is | Minou”

De opkomst van een nieuwe ziekte: ‘diaboulimia’

‘’Het duurde 10 jaar voor een arts mijn problemen serieus nam’’ vertelt Manon me. Sinds haar 10e heeft Manon Lefevre (23), oprichter van de Vlaamse VZW DANDED (Diabetes And Eating Disorder), diabetes type 1. Om haar insuline goed te kunnen doseren, is een nauwe focus op voeding cruciaal. Het tellen van koolhydraten is een karweitje wat voor Manon dagelijkse kost is. De eetstoornis waar Manon enkele jaren later ook last van kreeg, werd niet gezien. Manon gebruikte een effectieve, maar gevaarlijke methode om gewicht te verliezen: ze spoot minder insuline dan ze nodig had, resulterend in gevaarlijk hoge bloedglucosewaardes. Haar zoektocht naar hulp voelde hopeloos. Volgens de arts moest ze ‘gewoon haar insuline spuiten’, maar dat was voor Manon makkelijker gezegd dan gedaan. Ook binnen de geestelijke gezondheidszorg liep ze tegen een muur: door een gebrek aan kennis over diabetes type 1 moest ze vaak zelf uitleggen hoe het zat en kreeg ze van alle kanten tegenstrijdige adviezen: ‘Je moet stoppen met het tellen van voedingswaardes’ zeiden de behandelaren in de GGZ. En ‘Je moet wél je koolhydraten tellen’ zei haar endocrinoloog.

Verder lezen

1 jaar type 1: Uitspraken der Onwetenden

16 oktober was mijn allereerste Diaversary! De afgelopen weken gaan er veel herinneringen door mijn hoofd, zowel aan de periode rondom de diagnose als aan het hele afgelopen jaar. Het krijgen van diabetes had niet alleen impact op mij, maar ook op mijn omgeving. Ongemerkt hebben veel mensen er iets over te zeggen.

Verder lezen

Hypo’s: eigen schuld, dikke bult?

‘Heb je te weinig gegeten?’ vraagt iemand wel eens als ik na een maaltijd onhandig een Dextro-verpakking probeer open te scheuren. Als ik ontkennend antwoord, volgt soms: ‘Oh, heb je dan je insuline niet goed toegediend?’

Verder lezen

Aan een zorgverlener in spe met diabetes

Pff, hoe doe je dat, geneeskunde studeren, vroeg Anne laatst tijdens een opdracht over diabetes en amputaties. Het oprechte antwoord blijf ik haar verschuldigd, maar ik zal kort toelichten hoe dat kan gaan, een gezondheidsopleiding volgen (en of je dan helpende wordt, of fysiotherapeut, verzorgende, dokter of verpleegkundige zal niet uitmaken). Constant moeten horen over diabetes en dan ook nog zelf diabetes hebben, dat kan lastig zijn.

Verder lezen

Je weet niet hoe een hypo voelt!

“Ben je wel eens een beetje zweterig en hongerig wakker geworden na een avond flink drinken?” Ze knikte. “Nou dan had je dus een hypo! Fijn toch dat je weet hoe dat voelt?”. Ze keken beide triomfantelijk over hun zojuist verworven inlevingsvermogen. Aan de ene kant een studente geneeskunde die later internist wil worden, aan de andere kant een internist die ons college had gegeven. Ik zat ertussen en wilde eigenlijk alleen maar heel hard in hun oren gillen dat ze helemaal niet weten hoe een hypo voelt. Een hypo is namelijk zoveel meer dan alleen een beetje trillerig zijn.

Verder lezen