Naar de inhoud springen

Wie ben ik, zonder diabetes? | Anne

Het grootste deel van mijn leven kon ik gedachteloos chips in mijn mond stouwen. Spontaan sprinten om de bus te halen. Glaasjes wijn drinken zonder te tellen en rekenen. Ooit was dat allemaal heel normaal, maar de laatste 20% van mijn leven is het dat niet meer. Tellen, plannen en naalden schieten hoort erbij. Het hoort er zó bij dat ik wel eens verbaasd tegen een vriendin zonder diabetes riep: ‘Hé, wacht eens met die boterham. Je vergeet je insuline!’. Het hoort er zo bij dat ik me vaak niet realiseer dat een ‘bolus’ voor de gemiddelde Nederlander eerder zorgt voor een BG stijging i.p.v. daling. Het is zo’n routine geworden dat ik fietsend kan spuiten en slapend Dextro eet. In mijn dromen heb ik óók diabetes.

Verder lezen

Diabetes en perfectionisme: Als het nooit goed genoeg is | Minou

Enkele weken na mijn diagnose had ik een gesprek met een medisch psycholoog. Ik zei toen tegen haar: ‘Ik denk dat mijn perfectionisme nog wel eens een valkuil kan gaan worden’. Perfectionistisch ben ik immers altijd al geweest. Je zou kunnen zeggen dat het in de genen zit, want mijn beide ouders noemen zichzelf ook zo: ‘een perfectionist’.

Verder lezen

De opkomst van een nieuwe ziekte: ‘diaboulimia’

‘’Het duurde 10 jaar voor een arts mijn problemen serieus nam’’ vertelt Manon me. Sinds haar 10e heeft Manon Lefevre (23), oprichter van de Vlaamse VZW DANDED (Diabetes And Eating Disorder), diabetes type 1. Om haar insuline goed te kunnen doseren, is een nauwe focus op voeding cruciaal. Het tellen van koolhydraten is een karweitje wat voor Manon dagelijkse kost is. De eetstoornis waar Manon enkele jaren later ook last van kreeg, werd niet gezien. Manon gebruikte een effectieve, maar gevaarlijke methode om gewicht te verliezen: ze spoot minder insuline dan ze nodig had, resulterend in gevaarlijk hoge bloedglucosewaardes. Haar zoektocht naar hulp voelde hopeloos. Volgens de arts moest ze ‘gewoon haar insuline spuiten’, maar dat was voor Manon makkelijker gezegd dan gedaan. Ook binnen de geestelijke gezondheidszorg liep ze tegen een muur: door een gebrek aan kennis over diabetes type 1 moest ze vaak zelf uitleggen hoe het zat en kreeg ze van alle kanten tegenstrijdige adviezen: ‘Je moet stoppen met het tellen van voedingswaardes’ zeiden de behandelaren in de GGZ. En ‘Je moet wél je koolhydraten tellen’ zei haar endocrinoloog.

Verder lezen

1 jaar type 1: Uitspraken der Onwetenden

16 oktober was mijn allereerste Diaversary! De afgelopen weken gaan er veel herinneringen door mijn hoofd, zowel aan de periode rondom de diagnose als aan het hele afgelopen jaar. Het krijgen van diabetes had niet alleen impact op mij, maar ook op mijn omgeving. Ongemerkt hebben veel mensen er iets over te zeggen.

Verder lezen

Hypo’s: eigen schuld, dikke bult?

‘Heb je te weinig gegeten?’ vraagt iemand wel eens als ik na een maaltijd onhandig een Dextro-verpakking probeer open te scheuren. Als ik ontkennend antwoord, volgt soms: ‘Oh, heb je dan je insuline niet goed toegediend?’

Verder lezen

Aan een zorgverlener in spe met diabetes

Pff, hoe doe je dat, geneeskunde studeren, vroeg Anne laatst tijdens een opdracht over diabetes en amputaties. Het oprechte antwoord blijf ik haar verschuldigd, maar ik zal kort toelichten hoe dat kan gaan, een gezondheidsopleiding volgen (en of je dan helpende wordt, of fysiotherapeut, verzorgende, dokter of verpleegkundige zal niet uitmaken). Constant moeten horen over diabetes en dan ook nog zelf diabetes hebben, dat kan lastig zijn.

Verder lezen