Net als iedereen op deze aardbol kijk ik reikhalzend uit naar het ‘oude normaal’. Ik wil weer vrij zijn om de dingen te doen waar ik het allermeest van hou: feestjes vieren, mensen ontmoeten en de wereld rondreizen. Het liefst al die dingen in combinatie. Maar het maakt me ook bang om aan het oude normaal te denken. Heel erg bang, zelfs.
Verder lezen
Het grootste deel van mijn leven kon ik gedachteloos chips in mijn mond stouwen. Spontaan sprinten om de bus te halen. Glaasjes wijn drinken zonder te tellen en rekenen. Ooit was dat allemaal heel normaal, maar de laatste 20% van mijn leven is het dat niet meer. Tellen, plannen en naalden schieten hoort erbij. Het hoort er zó bij dat ik wel eens verbaasd tegen een vriendin zonder diabetes riep: ‘Hé, wacht eens met die boterham. Je vergeet je insuline!’. Het hoort er zo bij dat ik me vaak niet realiseer dat een ‘bolus’ voor de gemiddelde Nederlander eerder zorgt voor een BG stijging i.p.v. daling. Het is zo’n routine geworden dat ik fietsend kan spuiten en slapend Dextro eet. In mijn dromen heb ik óók diabetes.
Verder lezen
Lief persoon met diabetes,
Guttegut, wat was dit een jaar, gelukkig is 2020 bijna klaar. Het kan ook diabetes-wise alleen maar beter gaan, maar dan moeten we wel eerst het consensusdocument van de NDF verslaan.
Doorgaan met het lezen van “Met de groetjes van de Stichting eendiabetespiet!”
Geachte minister van Ark, beste Tamara,
Afgelopen zaterdag, op Wereld Diabetes Dag, besteedde u op LinkedIn aandacht aan deze klote aandoening.
Doorgaan met het lezen van “Ik leg het nog een keer uit!”
“Ben je wel eens een beetje zweterig en hongerig wakker geworden na een avond flink drinken?” Ze knikte. “Nou dan had je dus een hypo! Fijn toch dat je weet hoe dat voelt?”. Ze keken beide triomfantelijk over hun zojuist verworven inlevingsvermogen. Aan de ene kant een studente geneeskunde die later internist wil worden, aan de andere kant een internist die ons college had gegeven. Ik zat ertussen en wilde eigenlijk alleen maar heel hard in hun oren gillen dat ze helemaal niet weten hoe een hypo voelt. Een hypo is namelijk zoveel meer dan alleen een beetje trillerig zijn.
Verder lezen
Een blik op mijn telefoon vertelt me dat het 14.53 is. Ik zucht. Over 7 minuten heb ik een sollicitatiegesprek en mijn pomp begint net als een malle te alarmeren dat mijn bloedglucose te laag is. Waarom moet dat precies nu? Toen ik een kwartier ervoor wegfietste van huis zat ik nog op 8.3 mmol/l!
Verder lezen
Ik ben niet boos, maar wel heel erg teleurgesteld. En verdrietig. Okay, ik ben eigenlijk ook wel boos. Toen de NDF van de daken gilde dat er een nieuw consensusdocument (1) over CGM-vergoeding zou komen en dat ervoor gezorgd zou worden dat daarmee veel meer persoonsgerichte zorg mogelijk zou zijn had ik een heleboel hoop, maar met het openen van het PDF’je werd die hoop met de grond gelijk gemaakt. Het is er niet op vooruit gegaan. Het is alleen maar oneerlijker geworden. Ik voel me tevens in de steek gelaten door organisaties die in het belang van de mens met diabetes zouden moeten handelen. Die lijken er namelijk erg trots op te zijn. Doorgaan met het lezen van “Ernstig teleurgesteld”
Minou (1996) richtte recent de Facebookgroep DiaDating op en vertelt hierover in dit blog.
Doorgaan met het lezen van “Daten met diabetes: DiaDating!”