Naar de inhoud springen

Categorie: Type 1 & psyche

Type 1 diabetes is een aandoening die mentaal erg veel van je vraagt: je moet er 24/7 mee bezig zijn, zonder vakanties. Zelfs ’s nachts gaat het door. Niet gek dus, als je er soms helemaal doorheen zit. Jongvolwassenen met type 1 diabetes kampen vaker met psychische problemen zoals depressies, eetstoornissen of een zogenaamde ‘diabetes burn-out’. Je bent niet alleen!

Drie kaarsjes op de diabetestaart

Vandaag is mijn derde diabetesverjaardag. Ik moet zeggen dat ik er deze keer een stuk minder bij stil heb gestaan dan de afgelopen twee jubilea. Ondanks dat ik niet geloof dat er zoiets bestaat als ‘accepteren dat je diabetes hebt’, voelt het toch alsof ik het inmiddels meer een plekje heb kunnen geven. Vorig jaar bestonden de eerste weken van oktober namelijk uit een heleboel flashbacks naar de periode rondom mijn diagnose; dit jaar heb ik die veel minder gehad.

Lees verder

Complicatiemonster

Het is donker in de kamer

Je hoofd op je kussen

Je staart naar de muur

Een schim ontstaat, een donkere waas

Het is niet echt, zeg je tegen jezelf

Maar zou het ooit werkelijkheid kunnen worden?

Lees verder

De kunst van het feestvieren

Bij mijn diagnose zei mijn diabetesverpleegkundige: ‘Je kunt alles nog doen nu je diabetes hebt!’, ‘Je kunt nog steeds alles eten, zolang je je koolhydraten maar telt!’ en: ‘Jij bent de baas over je diabetes, niet andersom!’. Het waren bemoedigende woorden. In de praktijk heb ik echter gemerkt dat ik geregeld een afweging moet maken tussen mijn ‘diabetesdoelen’ en andere – soms conflicterende – doelen (zie ook deze youtubevideo met psychologe Giesje Nefs).

Verder lezen

Bang voor het ‘oude normaal’ | Minou

Net als iedereen op deze aardbol kijk ik reikhalzend uit naar het ‘oude normaal’. Ik wil weer vrij zijn om de dingen te doen waar ik het allermeest van hou: feestjes vieren, mensen ontmoeten en de wereld rondreizen. Het liefst al die dingen in combinatie. Maar het maakt me ook bang om aan het oude normaal te denken. Heel erg bang, zelfs.

Verder lezen

Diabetes en perfectionisme: Als het nooit goed genoeg is | Minou

Enkele weken na mijn diagnose had ik een gesprek met een medisch psycholoog. Ik zei toen tegen haar: ‘Ik denk dat mijn perfectionisme nog wel eens een valkuil kan gaan worden’. Perfectionistisch ben ik immers altijd al geweest. Je zou kunnen zeggen dat het in de genen zit, want mijn beide ouders noemen zichzelf ook zo: ‘een perfectionist’.

Verder lezen

De opkomst van een nieuwe ziekte: ‘diaboulimia’

‘’Het duurde 10 jaar voor een arts mijn problemen serieus nam’’ vertelt Manon me. Sinds haar 10e heeft Manon Lefevre (23), oprichter van de Vlaamse VZW DANDED (Diabetes And Eating Disorder), diabetes type 1. Om haar insuline goed te kunnen doseren, is een nauwe focus op voeding cruciaal. Het tellen van koolhydraten is een karweitje wat voor Manon dagelijkse kost is. De eetstoornis waar Manon enkele jaren later ook last van kreeg, werd niet gezien. Manon gebruikte een effectieve, maar gevaarlijke methode om gewicht te verliezen: ze spoot minder insuline dan ze nodig had, resulterend in gevaarlijk hoge bloedglucosewaardes. Haar zoektocht naar hulp voelde hopeloos. Volgens de arts moest ze ‘gewoon haar insuline spuiten’, maar dat was voor Manon makkelijker gezegd dan gedaan. Ook binnen de geestelijke gezondheidszorg liep ze tegen een muur: door een gebrek aan kennis over diabetes type 1 moest ze vaak zelf uitleggen hoe het zat en kreeg ze van alle kanten tegenstrijdige adviezen: ‘Je moet stoppen met het tellen van voedingswaardes’ zeiden de behandelaren in de GGZ. En ‘Je moet wél je koolhydraten tellen’ zei haar endocrinoloog.

Verder lezen