Complicatiemonster
Het is donker in de kamer
Je hoofd op je kussen
Je staart naar de muur
Een schim ontstaat, een donkere waas
Het is niet echt, zeg je tegen jezelf
Maar zou het ooit werkelijkheid kunnen worden?
Lees verder
F*ck diabetes, ik doe wat ik wil!
Heeft deze titel je getriggerd? Dat snap ik. Maar geef toe: denk je dit zelf ook niet, soms?
Verder lezen
De kunst van het feestvieren
Bij mijn diagnose zei mijn diabetesverpleegkundige: ‘Je kunt alles nog doen nu je diabetes hebt!’, ‘Je kunt nog steeds alles eten, zolang je je koolhydraten maar telt!’ en: ‘Jij bent de baas over je diabetes, niet andersom!’. Het waren bemoedigende woorden. In de praktijk heb ik echter gemerkt dat ik geregeld een afweging moet maken tussen mijn ‘diabetesdoelen’ en andere – soms conflicterende – doelen (zie ook deze youtubevideo met psychologe Giesje Nefs).
Verder lezen
Hypers? Die heb ik niet! | Minou
Ik heb regelmatig hypo’s, maar nooit hypers. Hoe dat kan? Ik leg het je uit. Spoiler alert: het is minder chill dan je nu misschien denkt 😉
Verder lezen
Bang voor het ‘oude normaal’ | Minou
Net als iedereen op deze aardbol kijk ik reikhalzend uit naar het ‘oude normaal’. Ik wil weer vrij zijn om de dingen te doen waar ik het allermeest van hou: feestjes vieren, mensen ontmoeten en de wereld rondreizen. Het liefst al die dingen in combinatie. Maar het maakt me ook bang om aan het oude normaal te denken. Heel erg bang, zelfs.
Verder lezen
Diabetes en perfectionisme: Als het nooit goed genoeg is | Minou
Enkele weken na mijn diagnose had ik een gesprek met een medisch psycholoog. Ik zei toen tegen haar: ‘Ik denk dat mijn perfectionisme nog wel eens een valkuil kan gaan worden’. Perfectionistisch ben ik immers altijd al geweest. Je zou kunnen zeggen dat het in de genen zit, want mijn beide ouders noemen zichzelf ook zo: ‘een perfectionist’.
Verder lezen
De opkomst van een nieuwe ziekte: ‘diaboulimia’
‘’Het duurde 10 jaar voor een arts mijn problemen serieus nam’’ vertelt Manon me. Sinds haar 10e heeft Manon Lefevre (23), oprichter van de Vlaamse VZW DANDED (Diabetes And Eating Disorder), diabetes type 1. Om haar insuline goed te kunnen doseren, is een nauwe focus op voeding cruciaal. Het tellen van koolhydraten is een karweitje wat voor Manon dagelijkse kost is. De eetstoornis waar Manon enkele jaren later ook last van kreeg, werd niet gezien. Manon gebruikte een effectieve, maar gevaarlijke methode om gewicht te verliezen: ze spoot minder insuline dan ze nodig had, resulterend in gevaarlijk hoge bloedglucosewaardes. Haar zoektocht naar hulp voelde hopeloos. Volgens de arts moest ze ‘gewoon haar insuline spuiten’, maar dat was voor Manon makkelijker gezegd dan gedaan. Ook binnen de geestelijke gezondheidszorg liep ze tegen een muur: door een gebrek aan kennis over diabetes type 1 moest ze vaak zelf uitleggen hoe het zat en kreeg ze van alle kanten tegenstrijdige adviezen: ‘Je moet stoppen met het tellen van voedingswaardes’ zeiden de behandelaren in de GGZ. En ‘Je moet wél je koolhydraten tellen’ zei haar endocrinoloog.
Verder lezen
Diabetes & psyche | Eetproblemen
6.8 mmol/L, 100 gram yoghurt, 10 gram koolhydraten, 2 eenheden … getallen. Dag in, dag uit. Tellen. Rekenen. Schommelen en toch de controle proberen te houden. Type 1 diabetes is een rollercoaster en een eindeloze focus op getallen. Niet gek dus, dat eetproblemen vaker voorkomen bij mensen met type 1 diabetes. Eten en gewicht kan een middel worden om wél controle te houden in een wereld waar je heel veel dingen niet onder controle hebt. Het kan een manier zijn om negatieve emoties wat af te vlakken, maar kan, zeker in combinatie met type 1 diabetes, gevaarlijke vormen aannemen.
Doorgaan met het lezen van “Diabetes & psyche | Eetproblemen”
ééndiabetes 