Diabetes en schoolopdrachten zijn goede vrienden. Zeer goede vrienden. Ooit schreef ik samen met een vriendinnetje mijn profielwerkstuk over type 1 diabetes, waarmee we een reis naar Singapore wonnen. Ook offerde ik me in het blok endocrinologie vrijwillig op om de casus over type 1 diabetes uit te werken en te presenteren (waarbij ik de gegeven casus in de prullenbak gooide en in plaats daarvan gewoon vertelde wat ik wilde dat deze aankomend zorgverleners zouden weten over type 1 diabetes). Lovende feedback van de tutor én studenten volgde. In hele drukke of inspiratieloze tijden is diabetes altijd een goed onderwerp voor een schoolopdracht.
Doorgaan met het lezen van “The easy way out | Sanne”
In plaats van dit stukje te schrijven in Namibië, doe ik dit in een dorp in Brabant. Wat is er veel gebeurd sinds mijn ongeluk, 6 maanden geleden. Toen was alleen ík nog de controle over wat er gebeurde kwijt, met mijn botbreuken die niet meer op 1 hand te tellen waren. Nu staat de hele wereld op zijn kop, met een virus waar nog steeds zoveel niet over bekend is en wat voor zoveel onzekerheid en ellende zorgt. Niet te bevatten.
Doorgaan met het lezen van “De wereld op zijn kop | Inge”
Diabetes is niet leuk, maar heeft wel een aantal voordelen. En daar kan je maar beter van op de hoogte zijn!
Doorgaan met het lezen van “7 voordelen van diabetes | Sanne”
Toen ik 14 jaar geleden de diagnose T1D kreeg, moest ik misschien nog wel het meeste wennen aan het vingerprikken. Man, wat irritant vond ik dat!
Doorgaan met het lezen van “Lek geprikt | Suzanne”
Hoe langer je diabetes hebt, hoe meer bijzondere dingen je te weten komt. Na 27% van mijn leven met diabetes te hebben doorgebracht heb ik de volgende dingen geconcludeerd:
Doorgaan met het lezen van “Dingen die je weet als je langere tijd diabetes hebt | Sanne”
Ieder jaar maak ik weer de afweging: ga ik wel of geen griepprik halen? Geen idee waarom ik er toch altijd weer even over nadenk (door de eeuwige discussies rondom de griepprik misschien?), want tot nu toe heb ik hem gewoon ieder jaar braaf gehaald. 14 keer dus inmiddels.
Doorgaan met het lezen van “De griepprik: ja of nee? | Suzanne”
“Ik moet dit soort dingen weten, want ik ben verpleegkundige”. Dat zei een studiegenootje toen ze erachter kwam dat ik diabetes heb. Waar ik een aantal jaar geleden nog aan iedereen vertelde dat ik diabetes had en wat ze konden doen in geval van nood, schiet dat er nu eigenlijk altijd bij in en komen mensen er pas achter als we een keer samen eten of wanneer ik, zoals nu was gebeurd, een hypo krijg waarbij ik even niet meer normaal kan functioneren.
Doorgaan met het lezen van “Vertellen over diabetes? | Sanne”
Je kon wel janken na de afspraak met je verpleegkundige. Met tranen in je ogen liep je door de draaideur het ziekenhuis uit. Niet omdat het niet oké was, maar juist omdat het héél oké was. Omdat ze zag dat je onderhand ook niet meer wist hoe je overeind moest blijven staan. Omdat je er zó van onder de indruk was dat ze er op zo’n manier voor je was. Nee … is.
Doorgaan met het lezen van “Ze is er | Anne”
