Ook wel eens het idee dat je arts helemaal niet weet hoe het nu écht is om T1D te hebben? Als die bloeduitslagen maar goed zijn, is er verder niet veel meer te bespreken en sta ik na vijf hele minuten weer buiten met de woorden van de arts: ”Anne, het is goed dat we niet veel te bespreken hebben. Ik hoop dat het nog lang saai blijft”. En een punt heeft ze daarmee zeker. Saai = goed.
Verder lezen
Je kon wel janken na de afspraak met je verpleegkundige. Met tranen in je ogen liep je door de draaideur het ziekenhuis uit. Niet omdat het niet oké was, maar juist omdat het héél oké was. Omdat ze zag dat je onderhand ook niet meer wist hoe je overeind moest blijven staan. Omdat je er zó van onder de indruk was dat ze er op zo’n manier voor je was. Nee … is.
Lees verder “Ze is er | Anne”
Mijn hele diabetesgeschiedenis staat gepubliceerd op het internet. Alle ellende, blijdschap en verdriet heeft een plekje in mijn columns gekregen, van de dag van mijn diagnose tot vandaag. Iedereen kan met wat simpele Google zoektermen alles zien en lezen: hoe ik op eigen houtje alle insulinepompen een week aan mijn lijf plak, hoe ik prik met iemand anders lancet en prikpen, hoe mijn hypo-eetbuien eruit zien, hoe ik er soms compleet doorheen zit … er is maar weinig wat onbesproken blijft. Maar met het oog op de toekomst vind ik dat soms ook lastig.
Lees verder “De spagaat van patiënt en student in de hulpverlening | Anne”
ééndiabetes 